Zerrin Soysal’ın “Yedi Gün Duası” romanını bir solukta okuyup bitirdim. Mürekkebi kurumadan derler ya biraz öyle oldu; Nisan ayında basılmış bir romanı yine aynı ay içinde okumak bir ilk olsa gerek benim için. Kitap; Zerrin Soysal’ın ilk kitabı, sağ olsun imzalayıp göndermiş iyi de etmiş, Elif Şafak’ın Aşk’ ından beri roman okumamıştım!
Biraz merak, biraz sorumluluk, belki biraz da roman okumanın geçmişteki o doyumsuz tadına özlemden olsa gerek, bir çırpıda okuyuverdim. Bir çırpıda okuyabilmek önemli çünkü; kitap kendini okutmayı başardı, evet doğrusu bu. Açık yüreklilikle söylüyorum; hatır için elime aldığım nice kitap vicdan sızım olarak öylece bekleşir kitaplığımda. Bunda öyle mi? Tatlı bir heyecan bile hissettim geçmişe dair. Hani o ilk gençlik yıllarımızda bitecek diye sayfalarını çevirdikçe suçluluk duyduğumuz sürükleyici tuğla kalınlığındaki romanlar vardı ya, onlara benzer naif bir kıpırtıydı…
Roman okumanın dünyanın en büyük keyfi olduğu zamanlar ilk gençlik yıllarımdı. Hoş, hangimizin değildi! Öykü ve denemeler, günce ve otobiyografik yayınlar çok sonralara rastlar. Öykü ki, eskiden hikaye kitabıydı adı, kısa güdük kalmış romanın suya çekmişi gibi gelirdi bana. İstemezdim öykü okumayı, ille de uzun upuzun romanlar okuyacaktım, neredeyse 30’lu yaşlarıma değin devam etti bu görüşüm.
Şimdi de tam tersi, romanlar sıktığından kısa ve öz öykücüklerle günceleri daha bir sever oldum. Güncel yaşamın içinde tepinip duran haylazlar gibi a-nı gün ve saatiyle yakalama telaşında bir sistem içinde başka türlüsünü düşündürecek çok da yeni bir şey yok! Yeni sandığımız pek çok şey, zaten çok önce keşfedilip yazılıp çizilmiş o yüzden yeni ve sıkıcı romanlardan uzak duruyordum bir süredir. Biri diğerinin benzeri tonlarca sayfa, gereksiz zaman çalımı.
Sözün özü; “Yedi Gün Duası,” okunma tadı yerinde sürükleyici bir roman. Belki, belki diyorum; ben olsam ne yapardım; Her yedi günün duasına, farklı espride ikramlık yiyecekler koyardım herhalde!
Anlaşıldı, bundan sonra Zerrin Soysal’ın üzerinde olacak gözümüz…
