Çocukluğumdan beri şiir okurum. Şiirin o büyüleyici ve evreninde kendimi bildim bileli dolaşırım. Şiir benim için bir hayat kaynağıdır. Ne zaman çok kötü olsam; yalnız, kimsesiz ve yılgınlık içindeyken şiirin kollarında bulurum kendimi. Tazelenirim hemen, var olurum. Ve var ederim şiiri okudukça, yazdıkça. Şiir ile alışverişim bu işte. Karşılıklı her şey. Ben onu var ediyorum, o beni var ediyor.
Kutsuyorum bazen şiiri, tapınıyorum ona. Ama ulaşılmaz değil benim için. Her zaman yanımda, iç içe benimle. Bana bir yakınım, bir dost, bir arkadaş, bir sevgili, bir eş… Hiç tükenmeyen, tüketmeyen; ötesi tazeleyen, dirilten, sağaltan, çoğaltan, var eden bir kaynak şiir.
Foça masal ülkesi değil, şiir beldesi, şiirlerin beldesi, şairin meşhur “O Belde”si. Foça ile şiirin ortak yönleri o kadar çok ki. Var eden bir tiryakilik Foça. Zamanın yok olduğu yer.
Foça’ya gelip de şiir yazamayan şairler sanırım şiirin içinde olduklarından göremediler şiirlerini. Yazamadılar bu yüzden. Yaşadılar şiirin içinde, gittiler.
Yaşıyorum ben de şiirin içinde, görüyorum şiiri. Foça’yı yaşıyorum, yazıyorum. Foça’nın şiirini yazıyorum.
Bir Tarafta Foça
Soğuk örtülere aday,
Gönül çelen bir güzsün sen.
Sarışın yüzünle durursun gönüllerde.
Yine de bir tarafta Foça, bir tarafta sen.
Uzak gemiler gibisin.
Esrarengiz ve kimsesiz,
Yorgun ve durgun;
Ulaşılmak istenen ama izlenen.
Yine de bir tarafta Foça, bir tarafta sen.
Çağlayan sular gelir ayağına.
Yılgın otları sürükler dağlardan.
Kusursuz ve hızlı toprakları yığar hasatlara.
Işık olur gölgen, yarış ötelerindedir hüznün.
Yine de bir tarafta Foça, bir tarafta sen.
Bir umuttur yüreğin.
Atar bir martının göğsünde özgürlüğün sesiyle.
Teğet geçer dalgalara enginliklerinde poyrazın.
Yine de bir tarafta Foça, bir tarafta sen.
Kavuşulsan da bir imbat akşamında gizlice,
Çocukların çığlıkları olsan da mahalle aralarında,
Göz yaşlarını dindirsen de maceralarında kavruk anaların,
Çıksan, haykırsan da tüm kutsallığını
