Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
Demir kapılı taş ev
YaÄŸmur hafiften çisildiyor, ağır ve aÄŸrılı adımlarla sürüklüyorum bu koca gövdemi. Gitmesem olmaz dediÄŸim, hatta yürekten desteklediÄŸim bir toplantıya yetiÅŸmeye çalışıyorum. Bel bölgemdeki istemsiz kasılma ve sancıların müsebbibi olan böbreÄŸimdeki taÅŸ ile konuÅŸuyorum sürekli; “hadi sevgili kütle geldiÄŸin gibi habersizce git benden lütfen.”
TaÅŸlaÅŸmış ya da kumullaÅŸmış kütle, beni ne zaman terkedecek bilmiyorum, neredeyse bir hafta oldu misafirliÄŸi. Memleketimin daÄŸlarında fazlaca mı koÅŸturdum acaba çiçek ve ot topluyorum derken! Olacağı varmış lakin, biriken mektuplar, yarım iÅŸler, verilen sözler beni bekler…
Bekleyen bir ÅŸeyleri olmalı insanın…
ÅžimÅŸekler çakan sol böbreÄŸimin izin verdiÄŸi anlık soluk alışlarımdan birindeyim; Önünden her gün geçtiÄŸim o evin ıssızlığına gömülerek, bulunduÄŸum yere çöküyorum. Çisildeyen yaÄŸmurun yanaklarıma dokunuÅŸu, içinde bulunduÄŸum esrikliÄŸime ilaç gibi… O eski taÅŸ ev ÅŸimdi bomboÅŸ. Demir parmaklıklı büyük kapıdan, kış yaÄŸmurlarıyla devleÅŸen zümrüt yeÅŸili otlara iliÅŸiyor gözüm, “dur” diyorum can yoldaşıma “dur hele biraz fotoÄŸraf çekmeliyim…”
Otları deÄŸil, hüznü çekesim var! Sahi hüznün duygusunu verebilir mi bu makine? “Bak yaÄŸmur nasıl da gizem kokuyor.” Nerede bu evin sahibi, gelip görüyor mudur öte alemden kapısının önünü kaplayan ısırgan otlarını, iÄŸnelik ve ebegömeçlerini, ÅŸu kenardaki hardalları? Geçen bahar hayattaydı oysa, gelip açıyordu bu demir kapıyı, geziniyordu bahçesinde, yaşıyordu taÅŸ evinin odalarında… Sahibini yitirmiÅŸ bu ev ile hasbihal edesim var sanki; Kedilere de sorasım var “nerede size yemek veren o uzun boylu adam?” Kapalı demir kapıyı geçip, evin nemli taÅŸ duvarlarına dokunmadan mutfağına girip ot kavurasım var! Belki zeytinyağı ÅŸiÅŸesinde hâlâ bir miktar zeytinyağı kalmıştır kim bilir. Yemek kokmayan evler yaÅŸamazlar ya...
YaÅŸam bazen keskin bir ıslık çalar ense kökümüzde, anlayamayız bu sesin nereden geldiÄŸini. YaÅŸamaya dair bir dolu ÅŸey vardır yürek sepetlerimizde; coÅŸkular, istençler, koÅŸmalar ve sevmeler… Sahi yeterince zaman var mıdır bütün bu iyi ÅŸeyler için?
Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
www.ascifok.com
YaÄŸmur hafiften çisildiyor, ağır ve aÄŸrılı adımlarla sürüklüyorum bu koca gövdemi. Gitmesem olmaz dediÄŸim, hatta yürekten desteklediÄŸim bir toplantıya yetiÅŸmeye çalışıyorum. Bel bölgemdeki istemsiz kasılma ve sancıların müsebbibi olan böbreÄŸimdeki taÅŸ ile konuÅŸuyorum sürekli; “hadi sevgili kütle geldiÄŸin gibi habersizce git benden lütfen.”
TaÅŸlaÅŸmış ya da kumullaÅŸmış kütle, beni ne zaman terkedecek bilmiyorum, neredeyse bir hafta oldu misafirliÄŸi. Memleketimin daÄŸlarında fazlaca mı koÅŸturdum acaba çiçek ve ot topluyorum derken! Olacağı varmış lakin, biriken mektuplar, yarım iÅŸler, verilen sözler beni bekler…
Bekleyen bir ÅŸeyleri olmalı insanın…
ÅžimÅŸekler çakan sol böbreÄŸimin izin verdiÄŸi anlık soluk alışlarımdan birindeyim; Önünden her gün geçtiÄŸim o evin ıssızlığına gömülerek, bulunduÄŸum yere çöküyorum. Çisildeyen yaÄŸmurun yanaklarıma dokunuÅŸu, içinde bulunduÄŸum esrikliÄŸime ilaç gibi… O eski taÅŸ ev ÅŸimdi bomboÅŸ. Demir parmaklıklı büyük kapıdan, kış yaÄŸmurlarıyla devleÅŸen zümrüt yeÅŸili otlara iliÅŸiyor gözüm, “dur” diyorum can yoldaşıma “dur hele biraz fotoÄŸraf çekmeliyim…”
Otları deÄŸil, hüznü çekesim var! Sahi hüznün duygusunu verebilir mi bu makine? “Bak yaÄŸmur nasıl da gizem kokuyor.” Nerede bu evin sahibi, gelip görüyor mudur öte alemden kapısının önünü kaplayan ısırgan otlarını, iÄŸnelik ve ebegömeçlerini, ÅŸu kenardaki hardalları? Geçen bahar hayattaydı oysa, gelip açıyordu bu demir kapıyı, geziniyordu bahçesinde, yaşıyordu taÅŸ evinin odalarında… Sahibini yitirmiÅŸ bu ev ile hasbihal edesim var sanki; Kedilere de sorasım var “nerede size yemek veren o uzun boylu adam?” Kapalı demir kapıyı geçip, evin nemli taÅŸ duvarlarına dokunmadan mutfağına girip ot kavurasım var! Belki zeytinyağı ÅŸiÅŸesinde hâlâ bir miktar zeytinyağı kalmıştır kim bilir. Yemek kokmayan evler yaÅŸamazlar ya...
YaÅŸam bazen keskin bir ıslık çalar ense kökümüzde, anlayamayız bu sesin nereden geldiÄŸini. YaÅŸamaya dair bir dolu ÅŸey vardır yürek sepetlerimizde; coÅŸkular, istençler, koÅŸmalar ve sevmeler… Sahi yeterince zaman var mıdır bütün bu iyi ÅŸeyler için?
Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN
www.ascifok.com
"Aşçı Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGİN" bütün yazıları için tıklayın...