Zerrin SOYSAL
Cam bilyeler
Cam bilyeleri oldum olası severim. Çocukluğumda tek tek inceleyip şeffaf camın içine o ebruli renklerin nasıl yerleştirildiğini çözmeye çalışır; gözüm bu mucizemsi güzellikte hayallere dalardım. Eğer uçuşan bir mavilik varsa bilyenin göbeğinde, bembeyaz bir tekne hiç bilmediğim limanlara yelken açardı. Egzotik ülkelere ulaşır, adını hiç duymadığım meyvelerin tadına bakar, esrarengiz ama hep dost canlılarla tanışırdım. Turuncu ya da kırmızı bir lekeyse ortadaki, hiç görmediğim çiçekleri düşlerdim. Bilyelerim çocuk günlerimin yenidünyasıydı
Hâlâ bilyelerim var, hem de kavanoz dolusu; renk renk, cıvıl cıvıl... Onları hâlâ çok seviyorum. Avucumun içinde çarpışırken çıkardıkları şıkırtılı ses neşeli çağrışımlara yol açıp tüm kaygılardan uzak bir geçmişi, çocukluğun büyülü dünyasını geri getiriyor. Kendiliğinden oluşuvermiş gibi duran renk dalgalarına şaşmıyorum artık. O düş renklerinin oraya nasıl geldiklerini hala bilmesem de kafa yormuyorum. Rakip bilyeyi, ellerimizle açtığımız avuç içi kadar çukura göndermek için dilimizi ısırarak nasıl nişan aldığımızı da düşünmüyorum. Kan ter içinde kalır, toza toprağa bulanırdık. Akşam eve döndüğümüzde üstünü berbat etmişsin zılgıtını yiyeceğimizi hiç hesaba katmadan yerlerde yuvarlanırdık. O anda kalbimiz bir tek amaç için, rakip bilyenin istediğimiz yöne yuvarlanmasını görmek için çarpardı. Sadece onun için, başka hiçbir şey umurumuzda olmazdı. Şimdilerde bilyelerime bakarken zihnimde başka düşüncelerin kapıları aralanıyor .
Hiç kullanılmamış gıcır gıcır bir bilyeyi yeni doÄŸmuÅŸ bebeÄŸe benzetiyorum örneÄŸin. Özenle korunarak saklanıyor baÅŸtan. Zaman geçtikçe oyuna sürülüp ilk darbelerini almaya baÅŸlıyor. Her darbede bir çizik… Ä°ki çizik, üç çizik… Derken bilyenin bütün yüzeyi irili ufaklı çizgilerle, vuruklarla doluyor. Hatta bazen bir yanından irice bir kıymık koptuÄŸuna bile tanık oluyoruz. Åžekli bozulup canlılığını yitiriyor zavallı. Ä°lk zamanlardaki ÅŸeffaf, parlak halinden eser kalmayıp, buzlu camdan yapılmış gibi puslu bir görüntüye bürünüyor. Ortasındaki renkler ne kadar canlı olursa olsun görünmezleÅŸiyor, hayal meyal hissediliyor varlığı. Cam bilye büyüsünü yitiriyor. Yorgun, yıpranmış bir oyuncak artık o, atılıp yenisinin alınması gereken lüzumsuz bir fazlalık... Ä°htiyar, görmüş geçirmiÅŸ, hayattan yediÄŸi her darbeyle bir çizik daha edinmiÅŸ bir oyuncak. Albenisi tükenmiÅŸ, hiçbir çocuÄŸun oynamak istemeyeceÄŸi bir bilye…
Göğsümün sol yanında çok kullanılmış bir bilye duruyor bugünlerde.
Zerrin SOYSAL
"Zerrin SOYSAL" bütün yazıları için tıklayın...
Cam bilyeleri oldum olası severim. Çocukluğumda tek tek inceleyip şeffaf camın içine o ebruli renklerin nasıl yerleştirildiğini çözmeye çalışır; gözüm bu mucizemsi güzellikte hayallere dalardım. Eğer uçuşan bir mavilik varsa bilyenin göbeğinde, bembeyaz bir tekne hiç bilmediğim limanlara yelken açardı. Egzotik ülkelere ulaşır, adını hiç duymadığım meyvelerin tadına bakar, esrarengiz ama hep dost canlılarla tanışırdım. Turuncu ya da kırmızı bir lekeyse ortadaki, hiç görmediğim çiçekleri düşlerdim. Bilyelerim çocuk günlerimin yenidünyasıydı
Hâlâ bilyelerim var, hem de kavanoz dolusu; renk renk, cıvıl cıvıl... Onları hâlâ çok seviyorum. Avucumun içinde çarpışırken çıkardıkları şıkırtılı ses neşeli çağrışımlara yol açıp tüm kaygılardan uzak bir geçmişi, çocukluğun büyülü dünyasını geri getiriyor. Kendiliğinden oluşuvermiş gibi duran renk dalgalarına şaşmıyorum artık. O düş renklerinin oraya nasıl geldiklerini hala bilmesem de kafa yormuyorum. Rakip bilyeyi, ellerimizle açtığımız avuç içi kadar çukura göndermek için dilimizi ısırarak nasıl nişan aldığımızı da düşünmüyorum. Kan ter içinde kalır, toza toprağa bulanırdık. Akşam eve döndüğümüzde üstünü berbat etmişsin zılgıtını yiyeceğimizi hiç hesaba katmadan yerlerde yuvarlanırdık. O anda kalbimiz bir tek amaç için, rakip bilyenin istediğimiz yöne yuvarlanmasını görmek için çarpardı. Sadece onun için, başka hiçbir şey umurumuzda olmazdı. Şimdilerde bilyelerime bakarken zihnimde başka düşüncelerin kapıları aralanıyor .
Hiç kullanılmamış gıcır gıcır bir bilyeyi yeni doÄŸmuÅŸ bebeÄŸe benzetiyorum örneÄŸin. Özenle korunarak saklanıyor baÅŸtan. Zaman geçtikçe oyuna sürülüp ilk darbelerini almaya baÅŸlıyor. Her darbede bir çizik… Ä°ki çizik, üç çizik… Derken bilyenin bütün yüzeyi irili ufaklı çizgilerle, vuruklarla doluyor. Hatta bazen bir yanından irice bir kıymık koptuÄŸuna bile tanık oluyoruz. Åžekli bozulup canlılığını yitiriyor zavallı. Ä°lk zamanlardaki ÅŸeffaf, parlak halinden eser kalmayıp, buzlu camdan yapılmış gibi puslu bir görüntüye bürünüyor. Ortasındaki renkler ne kadar canlı olursa olsun görünmezleÅŸiyor, hayal meyal hissediliyor varlığı. Cam bilye büyüsünü yitiriyor. Yorgun, yıpranmış bir oyuncak artık o, atılıp yenisinin alınması gereken lüzumsuz bir fazlalık... Ä°htiyar, görmüş geçirmiÅŸ, hayattan yediÄŸi her darbeyle bir çizik daha edinmiÅŸ bir oyuncak. Albenisi tükenmiÅŸ, hiçbir çocuÄŸun oynamak istemeyeceÄŸi bir bilye…
Göğsümün sol yanında çok kullanılmış bir bilye duruyor bugünlerde.
Zerrin SOYSAL
"Zerrin SOYSAL" bütün yazıları için tıklayın...