Zeynep KASAP
BAÞIMIN ÜSTÜNDE METEORLAR
Dün akþam gökyüzü, meteor yaðmuruyla tam anlamýyla görsel bir þölen oluþturmuþ. Gökyüzü aydýnlanmýþ. Gökyüzünün karanlýðýna ýþýklar düþmüþ. Geceyi festival alanýna çevirmiþ. Ýnsanlar yüksek yüksek tepelerde bir araya gelmiþ, nefeslerini tutmuþ, gözler yukarýda…Yeryüzü sevinçle, þaþkýnlýkla ve hayranlýkla susmuþ. Bu eþsiz gökyüzü gösterisi, memleketim Konya’da da görülmüþ. Gökyüzü göz kamaþtýran anlarla dolmuþ.
“Hemþerim memleket nire? diye sesleniyor Barýþ Manço sanki gökyüzünden. “Bu dünya benim memleket” diye ekliyor. Þölenleri görmüyorum ama sesler bana ulaþýyor doðrusu.
Malatya’da Erciyes’te Ankara’da Ýzmir’de Hatay’da Sakarya’da ve Kars’da, daha sayamadýðým nice yerde gökyüzünü seyretmiþ insanlar hayranlýkla hep birden dilek dilemiþler.
Meteor randevusuna hemen hemen herkesler katýlmýþ. ”Mýþ” diyorum, çünkü ben gidemedim göremedim yaðmurlarý. O sýralarda kendimi dört duvar arasýnda karanlýk bir odaya hapsetmiþ kafamý tülbentle sarmýþtým. Öyle sýradan bir aðrý deðil, sanki beynimin içinden gökyüzü geçiyor, her kayan yýldýz kafamda bir yýldýrým gibi çakýyordu. Ýlaçlar fayda etmeyince sýký sýký sarmýþtým tülbenti. Annem olsa “bizim deli sýnýklý gibi sardýn mý yine kafaný” diye gülerdi. Bende gülerdim o an, onca aðrýya raðmen. Ölüyor olsam yine de gülümserdim annem gülümseyince. Ona yarýsýný belli ederdim aðrýmýn acýmýn hep. Ýþte böyle baðlamýþtým yine kafamý. Çünkü tek derdim nasýl görünürsem görüneyim baþýmýn dinmesiydi. Uyusam da þu baþýmýn aðrýsý geçse diye yatakta kývranýyordum. Ancak sabaha karþý uyuyakalmýþým. Rüyamda annemi gördüm. Trene binmiþti, camdan bakýyordu. Beni çaðýrýyordu. Ben o sýrada baþka bir yere gidecektim ama birden annemle gitmeye karar verdim. Onun yanýnda olmak onunla gitmek istedim. Ama biletim yoktu. Bilet alýp geliyorum dedim anneme. Tren beni bekliyordu, uyandým.
Salý sabahý baþlayan baþ aðrým, Çarþamba sabahý uyandýðýmda geçmiþti. Ne zaman gökyüzünde bir þeyler olsa benim kafam hisseder onda da bir þey olur. Hayýr sana ne oluyor anlamýyorum. Dolunay çýktý aðrý Merkür mü geriledi aðrý, meteor yaðsýn, bulutlar yürüsün, ay tutulsun aðrý. Gökyüzü oynasýn dursun sen yerinde dur artýk bi gayrý. Bu baþ biraz huzur istiyor.
Yoksa ben gökyüzü müyüm? Baþýmýn üstünde bir evren mi var? Gökyüzüyle bir baðým var ama ne? Belki her yýldýz kaymasý, her dolunay annemden bir çaðrýdýr kim bilir? Belki evren bana bir þey demek istiyordur da o sýrada baþým aðrýdýðý için ben anlamýyorumdur.
Kim bilir… Belki bazýlarýmýz gökyüzünü izleyemez çünkü gökyüzü zaten içindedir onlarýn.
Belki de bir yerlerde, seni çaðýran bir sesin yankýsýdýr o ýþýk. Gözlerini kapat, kalbini aç.
Gökyüzü bazen yukarýda deðil, tam içimizdedir.
Bazen bakamadýðýmýz bir gece, sonra binlerce sabaha umut olur.
Baþýný kaldýrmak zor geldiðinde bil ki yýldýzlar yerinde duruyor.
Ve bazen… bir dilek için illa yýldýz kaymasýna gerek yok.
Sen yeter ki içinden geçeni gökyüzüne fýsýlda.
Ne diyor kutsal kitapta “Biz sana þah damarýndan yakýnýz”
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Dün akþam gökyüzü, meteor yaðmuruyla tam anlamýyla görsel bir þölen oluþturmuþ. Gökyüzü aydýnlanmýþ. Gökyüzünün karanlýðýna ýþýklar düþmüþ. Geceyi festival alanýna çevirmiþ. Ýnsanlar yüksek yüksek tepelerde bir araya gelmiþ, nefeslerini tutmuþ, gözler yukarýda…Yeryüzü sevinçle, þaþkýnlýkla ve hayranlýkla susmuþ. Bu eþsiz gökyüzü gösterisi, memleketim Konya’da da görülmüþ. Gökyüzü göz kamaþtýran anlarla dolmuþ.
“Hemþerim memleket nire? diye sesleniyor Barýþ Manço sanki gökyüzünden. “Bu dünya benim memleket” diye ekliyor. Þölenleri görmüyorum ama sesler bana ulaþýyor doðrusu.
Malatya’da Erciyes’te Ankara’da Ýzmir’de Hatay’da Sakarya’da ve Kars’da, daha sayamadýðým nice yerde gökyüzünü seyretmiþ insanlar hayranlýkla hep birden dilek dilemiþler.
Meteor randevusuna hemen hemen herkesler katýlmýþ. ”Mýþ” diyorum, çünkü ben gidemedim göremedim yaðmurlarý. O sýralarda kendimi dört duvar arasýnda karanlýk bir odaya hapsetmiþ kafamý tülbentle sarmýþtým. Öyle sýradan bir aðrý deðil, sanki beynimin içinden gökyüzü geçiyor, her kayan yýldýz kafamda bir yýldýrým gibi çakýyordu. Ýlaçlar fayda etmeyince sýký sýký sarmýþtým tülbenti. Annem olsa “bizim deli sýnýklý gibi sardýn mý yine kafaný” diye gülerdi. Bende gülerdim o an, onca aðrýya raðmen. Ölüyor olsam yine de gülümserdim annem gülümseyince. Ona yarýsýný belli ederdim aðrýmýn acýmýn hep. Ýþte böyle baðlamýþtým yine kafamý. Çünkü tek derdim nasýl görünürsem görüneyim baþýmýn dinmesiydi. Uyusam da þu baþýmýn aðrýsý geçse diye yatakta kývranýyordum. Ancak sabaha karþý uyuyakalmýþým. Rüyamda annemi gördüm. Trene binmiþti, camdan bakýyordu. Beni çaðýrýyordu. Ben o sýrada baþka bir yere gidecektim ama birden annemle gitmeye karar verdim. Onun yanýnda olmak onunla gitmek istedim. Ama biletim yoktu. Bilet alýp geliyorum dedim anneme. Tren beni bekliyordu, uyandým.
Salý sabahý baþlayan baþ aðrým, Çarþamba sabahý uyandýðýmda geçmiþti. Ne zaman gökyüzünde bir þeyler olsa benim kafam hisseder onda da bir þey olur. Hayýr sana ne oluyor anlamýyorum. Dolunay çýktý aðrý Merkür mü geriledi aðrý, meteor yaðsýn, bulutlar yürüsün, ay tutulsun aðrý. Gökyüzü oynasýn dursun sen yerinde dur artýk bi gayrý. Bu baþ biraz huzur istiyor.
Yoksa ben gökyüzü müyüm? Baþýmýn üstünde bir evren mi var? Gökyüzüyle bir baðým var ama ne? Belki her yýldýz kaymasý, her dolunay annemden bir çaðrýdýr kim bilir? Belki evren bana bir þey demek istiyordur da o sýrada baþým aðrýdýðý için ben anlamýyorumdur.
Kim bilir… Belki bazýlarýmýz gökyüzünü izleyemez çünkü gökyüzü zaten içindedir onlarýn.
Belki de bir yerlerde, seni çaðýran bir sesin yankýsýdýr o ýþýk. Gözlerini kapat, kalbini aç.
Gökyüzü bazen yukarýda deðil, tam içimizdedir.
Bazen bakamadýðýmýz bir gece, sonra binlerce sabaha umut olur.
Baþýný kaldýrmak zor geldiðinde bil ki yýldýzlar yerinde duruyor.
Ve bazen… bir dilek için illa yýldýz kaymasýna gerek yok.
Sen yeter ki içinden geçeni gökyüzüne fýsýlda.
Ne diyor kutsal kitapta “Biz sana þah damarýndan yakýnýz”
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...