Zeynep KASAP
HATIRLA
Herkesin bakýþlarýnda bir kendisi. Dünya kadar yorulmuþuz yalnýzlýktan. Ama tahammül de edemiyoruz kimseye.
Sabretmek, sevmek, sevmenin güzelliði unutulmuþ. Yýllar öncesinden baþlamýþlar kemirmeye,
minik minik bazý þarkýlarla, bazý þiirle,
“Sevil de sevme” demiþ övüne övüne birisi. Ritminin güzelliðine kapýlýp gitmiþiz sýrayla. Bakmamýþýz anlam ve manaya.
Yitirmiþiz zarafetimizi. Özgürlüðün tanýmýný yapamadan dolamýþýz boynumuza. Baðdaþ kurarak oturuyoruz metroda, çantamýza yer veriyoruz dolmuþta, vapurda. Onlar otursun. Ýnsana deðmez. Ýnsan oturacaðýna çantam otursun.
Herkes hep kaygýlý tedirgin, çünkü yalnýz. Sýrtýný güvenle dayayacaðý, güvenle çýkarsýz korkusuz sarýlabileceði bir yer bir kimse kalmamýþ. Görmüyor kimse kimseyi kendini sevmekten.
Unutmuþ herkes. Unutuyor herkes. Bir kendim, önce kendim diyerek unutmuþuz kuþlarý bile…
Kimseye, bir yere gitmiyor. Oturup bekliyor. O gelsin o arasýn o sevsin o düþünsün o o o.
Gelmek isteyen biri çalýnca da kapýsýný, açmýyor. Kaçýyor, evde yokum diyor dýþarýsý daha iyi dýþarýda buluþalým. Sevme diyor sevecek biri olursa. Sevme boðuluyorum. Sevilmekten deðil yalnýzlýðýn onu boðduðunun farkýna varmadan.
Herkes þüpheli gözümüzde. Kuþlar bile. Aman yuva yapmasýn balkona, konmasýn cam kenarýna oraya buraya. Pislenir ortalýk, bitlenir her yer.
Kimse demiyor beton yýðýnýna dönen bu þehir de bir kuþ nerede uçar, nereye konar nerede nasýl yuva yapar? Ne konup dinlenecek dal kalmýþ ne yuva yapacak bir köþe. Tek çareleri bir kapý balkon kenarý. O da izin verilirse.
Kuþlar gibiyiz biz de. Sýðýnamýyoruz bir yere. Sýðýnacak yerimiz yok. Korkuyorlar pisleriz bir yeri diye. Yaklaþtýrmýyorlar ne evlerine ne kalplerine. Yuvasýz kuþlar gibiyiz. Yuva kurmaya da hiç isteðimiz yok. Tek istediðimiz uçmak uçmak. Peki ne kadar? Yorulana kadar. Düþüþe kadar. Unutmuþuz öðretilerimizi. Yuva yapamayacak kadar beceriksiziz. Ya iðreti yapýyoruz ya korkuyoruz daðýtýyoruz kendi ellerimizle.
Çünkü biriciðiz, bir kendimizi seveceðiz, yeni dünya kurallarý böyle.
Herkes yabancý bize artýk. Hep daha fazlasý gerekiyor birbirimizi sevmeye. Yetmiyor kimse kimseye.
Kuþlarla aðaçlarla doðayla insanla sevgiyle ilgili tüm þiirler yazýlar resimler. Olsun, hepsi olsun ama bizden uzak dursunlar diyoruz. Çürüyoruz tek baþýmýza birer birer. Ne evine biri gelsin ne penceresine kuþ konsun ne bahçesinden geçsin köpek. Toplasýn aðacýndaki tüm yemiþleri en tepedeki son meyveye dek.
Ne zaman bu kadar sevgisiz doyumsuz tatminsiz yalnýz kendimizi sever olduk? Ýki damla yaðmur yaðsa hatta henüz yaðmadan kara bulutlarý görüp of çekiyoruz. Ýki gün sýcak görsek sýzlanýyoruz. Eskiden sevebiliyorken þimdi hiçbir þeyi sevemiyoruz. Sosyal medya da bir güzel söz, bir güzel video görsek önce koþup sonra daha güzelini bulmaya gidiyor, onlarca güzel paylaþýmý parmaðýmýzla kaydýrýp geçiyoruz. O kadar alýþmýþýz ki sanal dünya da ittirip geçmeye, Ýnsanlarý da böyle ittirip geçiyoruz.
Nerede o yaðmur yaðdýðý, çiçek açtýðý için mutlu olan, yaz ve kýþ her mevsime kucak açan, þükürle sevinçle karþýlayanlar. Sevgiliyi dostu arkadaþý güler yüzü selamý bir nimettir bilenler nerede?
Neden koþarak kaçýyoruz koþarak geldiðimiz her yerden? Neden sýðamýyoruz bir yere?
Oysa insan sevdi mi sevildi mi her yere sýðar. Her canlýyý sýðdýrýr kalbine.
Hatýrlýyor musun o aný, küçüktün.
“Mini mini bir kuþ donmuþtu. Konmuþtu ellerine. Nasýl almýþtýn onu içeriye, cik cik ötsün yaþasýn diye”
Hani uður bereket getirirdi bir Kumru yuva yaparsa evine?
Hatýrlamayý hatýrla ve yeni bir ritim bul kendine. Ne özgürlüðünü ver yenil özgürlüðe. Ne de köle ol özgürlüðe.
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Herkesin bakýþlarýnda bir kendisi. Dünya kadar yorulmuþuz yalnýzlýktan. Ama tahammül de edemiyoruz kimseye.
Sabretmek, sevmek, sevmenin güzelliði unutulmuþ. Yýllar öncesinden baþlamýþlar kemirmeye,
minik minik bazý þarkýlarla, bazý þiirle,
“Sevil de sevme” demiþ övüne övüne birisi. Ritminin güzelliðine kapýlýp gitmiþiz sýrayla. Bakmamýþýz anlam ve manaya.
Yitirmiþiz zarafetimizi. Özgürlüðün tanýmýný yapamadan dolamýþýz boynumuza. Baðdaþ kurarak oturuyoruz metroda, çantamýza yer veriyoruz dolmuþta, vapurda. Onlar otursun. Ýnsana deðmez. Ýnsan oturacaðýna çantam otursun.
Herkes hep kaygýlý tedirgin, çünkü yalnýz. Sýrtýný güvenle dayayacaðý, güvenle çýkarsýz korkusuz sarýlabileceði bir yer bir kimse kalmamýþ. Görmüyor kimse kimseyi kendini sevmekten.
Unutmuþ herkes. Unutuyor herkes. Bir kendim, önce kendim diyerek unutmuþuz kuþlarý bile…
Kimseye, bir yere gitmiyor. Oturup bekliyor. O gelsin o arasýn o sevsin o düþünsün o o o.
Gelmek isteyen biri çalýnca da kapýsýný, açmýyor. Kaçýyor, evde yokum diyor dýþarýsý daha iyi dýþarýda buluþalým. Sevme diyor sevecek biri olursa. Sevme boðuluyorum. Sevilmekten deðil yalnýzlýðýn onu boðduðunun farkýna varmadan.
Herkes þüpheli gözümüzde. Kuþlar bile. Aman yuva yapmasýn balkona, konmasýn cam kenarýna oraya buraya. Pislenir ortalýk, bitlenir her yer.
Kimse demiyor beton yýðýnýna dönen bu þehir de bir kuþ nerede uçar, nereye konar nerede nasýl yuva yapar? Ne konup dinlenecek dal kalmýþ ne yuva yapacak bir köþe. Tek çareleri bir kapý balkon kenarý. O da izin verilirse.
Kuþlar gibiyiz biz de. Sýðýnamýyoruz bir yere. Sýðýnacak yerimiz yok. Korkuyorlar pisleriz bir yeri diye. Yaklaþtýrmýyorlar ne evlerine ne kalplerine. Yuvasýz kuþlar gibiyiz. Yuva kurmaya da hiç isteðimiz yok. Tek istediðimiz uçmak uçmak. Peki ne kadar? Yorulana kadar. Düþüþe kadar. Unutmuþuz öðretilerimizi. Yuva yapamayacak kadar beceriksiziz. Ya iðreti yapýyoruz ya korkuyoruz daðýtýyoruz kendi ellerimizle.
Çünkü biriciðiz, bir kendimizi seveceðiz, yeni dünya kurallarý böyle.
Herkes yabancý bize artýk. Hep daha fazlasý gerekiyor birbirimizi sevmeye. Yetmiyor kimse kimseye.
Kuþlarla aðaçlarla doðayla insanla sevgiyle ilgili tüm þiirler yazýlar resimler. Olsun, hepsi olsun ama bizden uzak dursunlar diyoruz. Çürüyoruz tek baþýmýza birer birer. Ne evine biri gelsin ne penceresine kuþ konsun ne bahçesinden geçsin köpek. Toplasýn aðacýndaki tüm yemiþleri en tepedeki son meyveye dek.
Ne zaman bu kadar sevgisiz doyumsuz tatminsiz yalnýz kendimizi sever olduk? Ýki damla yaðmur yaðsa hatta henüz yaðmadan kara bulutlarý görüp of çekiyoruz. Ýki gün sýcak görsek sýzlanýyoruz. Eskiden sevebiliyorken þimdi hiçbir þeyi sevemiyoruz. Sosyal medya da bir güzel söz, bir güzel video görsek önce koþup sonra daha güzelini bulmaya gidiyor, onlarca güzel paylaþýmý parmaðýmýzla kaydýrýp geçiyoruz. O kadar alýþmýþýz ki sanal dünya da ittirip geçmeye, Ýnsanlarý da böyle ittirip geçiyoruz.
Nerede o yaðmur yaðdýðý, çiçek açtýðý için mutlu olan, yaz ve kýþ her mevsime kucak açan, þükürle sevinçle karþýlayanlar. Sevgiliyi dostu arkadaþý güler yüzü selamý bir nimettir bilenler nerede?
Neden koþarak kaçýyoruz koþarak geldiðimiz her yerden? Neden sýðamýyoruz bir yere?
Oysa insan sevdi mi sevildi mi her yere sýðar. Her canlýyý sýðdýrýr kalbine.
Hatýrlýyor musun o aný, küçüktün.
“Mini mini bir kuþ donmuþtu. Konmuþtu ellerine. Nasýl almýþtýn onu içeriye, cik cik ötsün yaþasýn diye”
Hani uður bereket getirirdi bir Kumru yuva yaparsa evine?
Hatýrlamayý hatýrla ve yeni bir ritim bul kendine. Ne özgürlüðünü ver yenil özgürlüðe. Ne de köle ol özgürlüðe.
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...