Zeynep KASAP
MÜSAÝT YER
Sanýrým bu hafta kendimi çok yormuþum. Akþam erken yatmama raðmen sabah uyanamadým.
Saat dokuz olmuþ, ben iþe gitmek için yeni evden çýkýyorum. Saat dokuzda evden çýkýp binebildim minibüse. Ýþe geç kalacaðým o artýk kesin. Normalde yerimde oturamam telaþ ve tedirginlik içinde iþ yerine varana kadar içten içe çýrpýnýrým. Halbuki çoðu insan umursamaz. Amaan der, ben burada üzülsem çýrpýnsam onlar orada bilecek mi sanki? Umurunda olmayacak sadece geç kaldýðýna bakacak.
Düþününce aslýnda vallahi haklýlar. Sen geç kalmadýðýn için mahcupsun, tedirginsin, üzgünsün ve koþtur koþtur gelmiþsin, nefes nefesesin kimse dikkat etmez. Etse bile umurunda olmaz. Onlar hep haklýdýr ve haklý olduklarýný ispat edebilmek için verecekleri bir cevaplarý hep vardýr. Zamanýnda çýksaydýnýz efendim evden. Çýktým ama yolda kaza olmuþ, treni metroyu kýl payý kaçýrmýþým. Sabah uyanmýþým bir aðrým var, kalkamadým yataktan. Baktým iyi oldum, fýrlayýp geldim ama geciktim tabi biraz. Aslýnda hep zamanýnda gelirdim…vs. Ne deseniz karþýnýzdaki duymaz bir kere. Sadece patron deðil, diðer çalýþanlar da þüpheli þüpheli bakarlar yüzünüze. Onlar bugün zamanýnda gelmiþtir çünkü. Sizden daha fazla çalýþmýþ olacaklar, ama bir saat ama yirmi dakika. Velhasýl hiç gerek yoktur geç kalýnca koþturmaya. Bunu bildiðim halde yine de koþtururum her seferinde.
Huylu huyundan vazgeçmez. Tabii nadiren de olsa herkesin bir boþ vermiþlik zamaný olur. Benim de bugün öyle oldu. Gayet sakin dingin ve huzurlu bir þekilde caddeye gelip bindiðim minibüsün en sevdiðim tarafýna oturdum. Baþýmý camdan yana çevirip, usul usul etrafý seyrettim. Minibüs hýzlý mý gitse, yavaþ mý gitse, ýþýklarda dursa mý, durmasa mý, ikide bir yolcu almasa mý diye düþünmedim. Ne zaman varýrsa varsýn aman bugün benim caným böyle…
Ben böyle yine bin bir iç sesle ama bu sefer pek sakince hayaller içinde gezerken gerçekle düþü karýþtýrýp, harman edip dýþarýyý seyrederken, dolmuþ da bugün benim gibi diye düþündüm birden. Herkes sakin, herkes boþ vermiþ ve herkes çok huzurlu herhalde çýt yok, bugün oh ne güzel derken, sessizlik içindeki o ses birden baþýmý camdan içeriye çevirmeme neden oldu.
Bir þey oldu mu? Ýyi misiniz? Aðrý sýzý var mý? Nasýl düþtünüz?
Yaklaþýk altmýþ beþ-yetmiþ yaþlarýnda bir kadýncaðýz yerde, onun baþýnda genç bir kadýn üzgün gözlerle onu ayaða kaldýrmaya çalýþýyor. Hangi ara düþtü bu kadýn? Öteki kadýn ne zaman geldi düþen kadýnýn yanýna? Niye hiç sesi çýkmadý düþerken? Bir ah bile duymadýk yardýma koþan genç kadýnýn sesini duyana kadar. Neden?
Bazý insanlar böyledir. Kimseyi rahatsýz etmemek adýna sesi çýkmaz kolay kolay. Düþer, hasta olur, caný yanar, yüreði kavrulur da gýký çýkmaz. Çocuk doðuracaktýr ne sancýlar çeker de ah bile demez susar. Çeker çeker sessizce bir baþýna. Kimseleri rahatsýz etmek istemez. Düþtüðü her yerden kendi kalkar. Sessizce iyileþmeyi bekler.
O nedenle sessiz insanlarý ayrý bir severim, tüm ince düþünen insanlarý çok sevdiðim gibi. Yine bu sessiz insanlardan bazýlarý susar susar içine atar, dolar da en beklenmedik, en olmayacak insana gün gelir patlar. Bu kadýnda da öyle oldu.
Sessizce düþmüþ, sessizce kalkacak, sessizce inip gidecekti ama minibüsten þoför, “Teyzecim niye oturmuyorsun, durunca kalkardýn” dedi üzgün naif bir sesle. O an kadýn birdenbire öfkeyle, “Sana müsait bir yerde durur musun dedim durmadýn!” diye baðýrýverdi. Þoför þaþkýn bir an ne diyeceðini bilemedi sonra yine yavaþça ama deminki ses tonundan bir týk yüksek:
“Ablacým orasý müsait yer mi? Düþtün bak!” dedi.
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Sanýrým bu hafta kendimi çok yormuþum. Akþam erken yatmama raðmen sabah uyanamadým.
Saat dokuz olmuþ, ben iþe gitmek için yeni evden çýkýyorum. Saat dokuzda evden çýkýp binebildim minibüse. Ýþe geç kalacaðým o artýk kesin. Normalde yerimde oturamam telaþ ve tedirginlik içinde iþ yerine varana kadar içten içe çýrpýnýrým. Halbuki çoðu insan umursamaz. Amaan der, ben burada üzülsem çýrpýnsam onlar orada bilecek mi sanki? Umurunda olmayacak sadece geç kaldýðýna bakacak.
Düþününce aslýnda vallahi haklýlar. Sen geç kalmadýðýn için mahcupsun, tedirginsin, üzgünsün ve koþtur koþtur gelmiþsin, nefes nefesesin kimse dikkat etmez. Etse bile umurunda olmaz. Onlar hep haklýdýr ve haklý olduklarýný ispat edebilmek için verecekleri bir cevaplarý hep vardýr. Zamanýnda çýksaydýnýz efendim evden. Çýktým ama yolda kaza olmuþ, treni metroyu kýl payý kaçýrmýþým. Sabah uyanmýþým bir aðrým var, kalkamadým yataktan. Baktým iyi oldum, fýrlayýp geldim ama geciktim tabi biraz. Aslýnda hep zamanýnda gelirdim…vs. Ne deseniz karþýnýzdaki duymaz bir kere. Sadece patron deðil, diðer çalýþanlar da þüpheli þüpheli bakarlar yüzünüze. Onlar bugün zamanýnda gelmiþtir çünkü. Sizden daha fazla çalýþmýþ olacaklar, ama bir saat ama yirmi dakika. Velhasýl hiç gerek yoktur geç kalýnca koþturmaya. Bunu bildiðim halde yine de koþtururum her seferinde.
Huylu huyundan vazgeçmez. Tabii nadiren de olsa herkesin bir boþ vermiþlik zamaný olur. Benim de bugün öyle oldu. Gayet sakin dingin ve huzurlu bir þekilde caddeye gelip bindiðim minibüsün en sevdiðim tarafýna oturdum. Baþýmý camdan yana çevirip, usul usul etrafý seyrettim. Minibüs hýzlý mý gitse, yavaþ mý gitse, ýþýklarda dursa mý, durmasa mý, ikide bir yolcu almasa mý diye düþünmedim. Ne zaman varýrsa varsýn aman bugün benim caným böyle…
Ben böyle yine bin bir iç sesle ama bu sefer pek sakince hayaller içinde gezerken gerçekle düþü karýþtýrýp, harman edip dýþarýyý seyrederken, dolmuþ da bugün benim gibi diye düþündüm birden. Herkes sakin, herkes boþ vermiþ ve herkes çok huzurlu herhalde çýt yok, bugün oh ne güzel derken, sessizlik içindeki o ses birden baþýmý camdan içeriye çevirmeme neden oldu.
Bir þey oldu mu? Ýyi misiniz? Aðrý sýzý var mý? Nasýl düþtünüz?
Yaklaþýk altmýþ beþ-yetmiþ yaþlarýnda bir kadýncaðýz yerde, onun baþýnda genç bir kadýn üzgün gözlerle onu ayaða kaldýrmaya çalýþýyor. Hangi ara düþtü bu kadýn? Öteki kadýn ne zaman geldi düþen kadýnýn yanýna? Niye hiç sesi çýkmadý düþerken? Bir ah bile duymadýk yardýma koþan genç kadýnýn sesini duyana kadar. Neden?
Bazý insanlar böyledir. Kimseyi rahatsýz etmemek adýna sesi çýkmaz kolay kolay. Düþer, hasta olur, caný yanar, yüreði kavrulur da gýký çýkmaz. Çocuk doðuracaktýr ne sancýlar çeker de ah bile demez susar. Çeker çeker sessizce bir baþýna. Kimseleri rahatsýz etmek istemez. Düþtüðü her yerden kendi kalkar. Sessizce iyileþmeyi bekler.
O nedenle sessiz insanlarý ayrý bir severim, tüm ince düþünen insanlarý çok sevdiðim gibi. Yine bu sessiz insanlardan bazýlarý susar susar içine atar, dolar da en beklenmedik, en olmayacak insana gün gelir patlar. Bu kadýnda da öyle oldu.
Sessizce düþmüþ, sessizce kalkacak, sessizce inip gidecekti ama minibüsten þoför, “Teyzecim niye oturmuyorsun, durunca kalkardýn” dedi üzgün naif bir sesle. O an kadýn birdenbire öfkeyle, “Sana müsait bir yerde durur musun dedim durmadýn!” diye baðýrýverdi. Þoför þaþkýn bir an ne diyeceðini bilemedi sonra yine yavaþça ama deminki ses tonundan bir týk yüksek:
“Ablacým orasý müsait yer mi? Düþtün bak!” dedi.
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...