Zeynep KASAP
PEKMEZ
Günaydýn, herkes elini yüzünü yýkadý mý bakalým?
Eskiden böyleydi, gözünün açýlmasý için iki üç kez yüzüne su çýrpmak yeterliydi. Þimdi istersen baþýndan aþaðýya bir kova buz gibi su dök, bazýlarýmýz beþ dakikaya kalmaz yine mýþýl mýþýl uyuyor.
Peki neden?
Teknolojiden kardeþ, teknolojiden. Maþallah jet hýzýyla açýyoruz gözlerimizi her sabah. Ama sonrasý derin bir duygu. Bu konuyla ilgili onlarca anýma yenisi eklendi. Merak edenler için izninizle anlatmak istiyorum.
Bugün iþe giderken yolda aklýma geldi. Keçi boynuzu pekmezi alacaðým. Epeydir niyetlenip ertelemiþtim. “Nasýl olsa önünden geçiyorum, iki dakika durup alayým” dedim. Dükkânýn kapýsý sonuna kadar açýktý. “Günaydýn” diyerek içeriye girdim. Sessiz sedasýz içeriye giriyormuþ hissine kapýldýðým için, bu arada ayaðýmý bilerek yere sürttüm. Hatta iki kez de öksürdüm. Usüldendir, adaptýr, sünnettir. Baþkasýnýn evine veya mekânýna haldýr huldur girilmez... Adet edinmiþim, yýllardýr ben de böyle. Neyse... Tezgâhýn arkasýnda bir kadýn, sýrtý bana dönük, belli ki çok meþgul. Kafasýndaki ponponlu þapkasýyla çok dikkat çekiyor. Beni duymayýnca, ikinci kez “Günaydýn” dedim. Yine ses yok. Kulaklarýnýn aðýr iþittiðini düþünerek, sesimin tonunu yükseltmek zorunda kaldým. Daha doðrusu “Günaydýn!” diye baðýrdým. Sonra, bir hayat belirtisi görebilmek umuduyla bir süre bekledim. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Hafif bir kýpýrdanma olunca, elinde telefon olduðunu fark ettim. Ýlla dönüp bakacaktý kapýya. Beklemekten baþka yapabileceðim bir þey yoktu. Kadýný dürtecek halim yoktu. Hoþ, öyle bir küçük çýlgýnlýk yapmayý düþünmedim de deðil. Dükkân sahibiyse ayýp olur. Belki de çalýþandýr, neyse o kýsmý önemli deðil. Sonuçta öyle de böyle de olabilir. Telefon denilen o muhteþem alet, artýk her yetiþkin insanýn elinde; onu geçtim bebelerin bile elinde. Bu arada ben iþe geç kaldým. Ancak inat ettim, kendimi göstermeden bir yere gitmeyeceðim. Çünkü, o pekmez bugün alýnacak! Otobüs duraðýnda bekler gibi sessizce ayakta bekliyorum. En sonunda genç kadýn yavaþça kapýya doðru döndü. Kulaklýðýný çýkartýp, telefonuyla birlikte usulca bankoya býraktý. Ponponlu þapkasýndan dolayý yanlýþ anlamýþým kadýn deðil erkekmiþ meðer. Minik özrünün altýndaki yüzünde memnuniyetsizliðini de iliklerime kadar hissediyorum. “Sanki daha yeni açmýþým dükkâný, karga bokunu yemeden” diye söyleniyor içinden.
Ben de, mecburen içimden cevap veriyorum. “Hadi baðýmlý olmuþsunuz anladýk, bari kendinizi düþünün; hýrsýzý var katili var. Neye güvenip kapýyý ardýna kadar açýk býrakýp, on beþ dakika boyunca kendini telefona kaptýrabiliyorsun...
Ah teknoloji. Bugün de pekmez yüzünden on beþ dakikamý yedi...
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Günaydýn, herkes elini yüzünü yýkadý mý bakalým?
Eskiden böyleydi, gözünün açýlmasý için iki üç kez yüzüne su çýrpmak yeterliydi. Þimdi istersen baþýndan aþaðýya bir kova buz gibi su dök, bazýlarýmýz beþ dakikaya kalmaz yine mýþýl mýþýl uyuyor.
Peki neden?
Teknolojiden kardeþ, teknolojiden. Maþallah jet hýzýyla açýyoruz gözlerimizi her sabah. Ama sonrasý derin bir duygu. Bu konuyla ilgili onlarca anýma yenisi eklendi. Merak edenler için izninizle anlatmak istiyorum.
Bugün iþe giderken yolda aklýma geldi. Keçi boynuzu pekmezi alacaðým. Epeydir niyetlenip ertelemiþtim. “Nasýl olsa önünden geçiyorum, iki dakika durup alayým” dedim. Dükkânýn kapýsý sonuna kadar açýktý. “Günaydýn” diyerek içeriye girdim. Sessiz sedasýz içeriye giriyormuþ hissine kapýldýðým için, bu arada ayaðýmý bilerek yere sürttüm. Hatta iki kez de öksürdüm. Usüldendir, adaptýr, sünnettir. Baþkasýnýn evine veya mekânýna haldýr huldur girilmez... Adet edinmiþim, yýllardýr ben de böyle. Neyse... Tezgâhýn arkasýnda bir kadýn, sýrtý bana dönük, belli ki çok meþgul. Kafasýndaki ponponlu þapkasýyla çok dikkat çekiyor. Beni duymayýnca, ikinci kez “Günaydýn” dedim. Yine ses yok. Kulaklarýnýn aðýr iþittiðini düþünerek, sesimin tonunu yükseltmek zorunda kaldým. Daha doðrusu “Günaydýn!” diye baðýrdým. Sonra, bir hayat belirtisi görebilmek umuduyla bir süre bekledim. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Hafif bir kýpýrdanma olunca, elinde telefon olduðunu fark ettim. Ýlla dönüp bakacaktý kapýya. Beklemekten baþka yapabileceðim bir þey yoktu. Kadýný dürtecek halim yoktu. Hoþ, öyle bir küçük çýlgýnlýk yapmayý düþünmedim de deðil. Dükkân sahibiyse ayýp olur. Belki de çalýþandýr, neyse o kýsmý önemli deðil. Sonuçta öyle de böyle de olabilir. Telefon denilen o muhteþem alet, artýk her yetiþkin insanýn elinde; onu geçtim bebelerin bile elinde. Bu arada ben iþe geç kaldým. Ancak inat ettim, kendimi göstermeden bir yere gitmeyeceðim. Çünkü, o pekmez bugün alýnacak! Otobüs duraðýnda bekler gibi sessizce ayakta bekliyorum. En sonunda genç kadýn yavaþça kapýya doðru döndü. Kulaklýðýný çýkartýp, telefonuyla birlikte usulca bankoya býraktý. Ponponlu þapkasýndan dolayý yanlýþ anlamýþým kadýn deðil erkekmiþ meðer. Minik özrünün altýndaki yüzünde memnuniyetsizliðini de iliklerime kadar hissediyorum. “Sanki daha yeni açmýþým dükkâný, karga bokunu yemeden” diye söyleniyor içinden.
Ben de, mecburen içimden cevap veriyorum. “Hadi baðýmlý olmuþsunuz anladýk, bari kendinizi düþünün; hýrsýzý var katili var. Neye güvenip kapýyý ardýna kadar açýk býrakýp, on beþ dakika boyunca kendini telefona kaptýrabiliyorsun...
Ah teknoloji. Bugün de pekmez yüzünden on beþ dakikamý yedi...
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...