Zeynep KASAP
GÜZELMÝÞÝM ESKÝDEN
Eskiden mutfakta yemek yaparken þarkýlar, türküler söylerdim. Kimi acýklý þeylerdi. Acýklý olduklarýný o zamanlar fark etmezdim. Neþeli neþeli söylerdim her birini. Neþeliydim. Ne acý vardý ne yorgunluk. Yoksa var mýydý? Vardý ama yoktu, koþarken fark etmedim belki de. Gizleniyorlardý, gizliyorduk bir yere. Evde biri varmýþ yokmuþ. Duyacakmýþ duymayacakmýþ. Amaann kime ne? Sesim güzelmiþ deðilmiþ. Hoþ, güzel olduðunu söyleyen de vardý. Gözlerim güzelmiþ. Güneþte ayrý güzel, gölgede ayrý. Sonra saçlarým güzel. Uzunmuþ, pelerin gibi omuzlarýma dökülürmüþ. Prensesmiþim. Kim inanýr? Herkes. Bir ben inanmam. Beni sevdiklerindendir bu lakýrdýlar. Çok güzelmiþim. Ellerim güzelmiþ. Ýncecikmiþ, pürüzsüzmüþ, parmaklarým, týrnaklarým parlakmýþ. Boyaya cilaya uzatmaya gerek yokmuþ. Herkes bana imrenirmiþ. Laf... “Manken gibisin kýz” dese birisi, allanýr utanýr, “dalga geçiyor benimle” derdim. Duymazdým duymamazlýða verir yahut duymamak için hýzla geçip geçerdim. Þimdi ceza gibi hatýrlatýp duruyor zaman. Kaçmak ne mümkün. Sýk sýk yüksek sesle konuþuyorum, kendi sesimi unutmamak için. Konuþmaya konuþmaya, konuþmayý unutmak korkusundan.
Saçlarým beyazlamýþ, azalmýþ, ellerim bacaklarým tazesiz. Gözlerim görmez olmuþ. Unutmuþum kaç yýl olmuþ ben doðalý. Yaþayalý seveli kaç yýl. Kaç mevsim? Kaç kaçýþ? Neden kaçmýþým kendimden bu kadar? Yavaþladý kaným yürüyüþüm. Yavaþladý sesim nefesim.
Her þey var þimdi diyorlar. Her þey var. Var ama yok. Sular akýyor sular güzel güzel akýyor. Evde yok yok. Her þey bolca. Kim yer? Yarýmþar yarýmþar alýp bir piþirimde biten fasulye, mercimek, bulgur. Bir pirinç, þeker parasý bulamayýp bakkala yazdýrdýðýmýz vakitler geçmiþ. Ýlk evimiz- (çoðulu unut artýk yapayalnýzsýn) gibi yine alt kattayým. Bebem katý ama üstü kapalý küçük bir balkonum var. Üstten bir þey silkeleyen olursa kafana düþmüyor. Üçüncü kat suyu mu açtýn bize gelmiyor diye cýrlayýp günahýmý almýyor, alamýyor. Biz o evden taþýnalý, üçüncü kattaki cadý öleli çok oldu. Kimse kimsenin çocuðunu kendi çocuðuyla alýp kardeþ kardeþ oynasýnlar diye, eve yakýn bahçeye koruya oynamaya götürmüyor. Aðaçlar yapraklarýný anlatmýyor. Yeni açan tomurcuðu kimse görmüyor. Kimse kimseye güvenmiyor. Kimse kimseye vakit ayýrmýyor. Konu da yok, komþu da. Herkes mutlu bir baþýna böyle bolluk görmedi dünya. Bir ben…
Apartman cansýz soðuk sevimsiz. Artýk ben de…
Üç katlý bir apartmanda otururduk çocukken. Ara katlarýnda evcilik oynardýk komþu arkadaþlarýmla. Bir köþede ben bir köþede Nefise. Her kapý önü birimizin evi. Kocaman alan, yayla gibi geniþ. Apartman nefes alýyor, önü nefes alýyor arka bahçesi nefes. Evlerimizin tavanlarý yüksek. Karbondioksit bizden uzak. Karþýmýzdaki ve yanýmýzdaki apartmanla aramýz açýk. Bizi çevreleyen beton deðil aðaçlar, ýþýk, güneþ. Güzelmiþ evimiz.
Yýkýlmazdý asla o güzel üç katlý evimiz. O yüzden yýktýlar. Yerine sekiz dokuz on katlý yaptýlar. Þimdi ne sokak var ne gökyüzü ne apartman. Güzelmiþ her þey eskiden. Sýðabileceðimiz kadar yapýyorlar artýk yollarý, apartmanlarý, balkonlarý, odalarý. Koþmayý bilirdim eskiden, þimdi yürümeyi, ölmeyi, durmayý…
Güzelmiþim eskiden. Neden inanmadým ki onlara?
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Eskiden mutfakta yemek yaparken þarkýlar, türküler söylerdim. Kimi acýklý þeylerdi. Acýklý olduklarýný o zamanlar fark etmezdim. Neþeli neþeli söylerdim her birini. Neþeliydim. Ne acý vardý ne yorgunluk. Yoksa var mýydý? Vardý ama yoktu, koþarken fark etmedim belki de. Gizleniyorlardý, gizliyorduk bir yere. Evde biri varmýþ yokmuþ. Duyacakmýþ duymayacakmýþ. Amaann kime ne? Sesim güzelmiþ deðilmiþ. Hoþ, güzel olduðunu söyleyen de vardý. Gözlerim güzelmiþ. Güneþte ayrý güzel, gölgede ayrý. Sonra saçlarým güzel. Uzunmuþ, pelerin gibi omuzlarýma dökülürmüþ. Prensesmiþim. Kim inanýr? Herkes. Bir ben inanmam. Beni sevdiklerindendir bu lakýrdýlar. Çok güzelmiþim. Ellerim güzelmiþ. Ýncecikmiþ, pürüzsüzmüþ, parmaklarým, týrnaklarým parlakmýþ. Boyaya cilaya uzatmaya gerek yokmuþ. Herkes bana imrenirmiþ. Laf... “Manken gibisin kýz” dese birisi, allanýr utanýr, “dalga geçiyor benimle” derdim. Duymazdým duymamazlýða verir yahut duymamak için hýzla geçip geçerdim. Þimdi ceza gibi hatýrlatýp duruyor zaman. Kaçmak ne mümkün. Sýk sýk yüksek sesle konuþuyorum, kendi sesimi unutmamak için. Konuþmaya konuþmaya, konuþmayý unutmak korkusundan.
Saçlarým beyazlamýþ, azalmýþ, ellerim bacaklarým tazesiz. Gözlerim görmez olmuþ. Unutmuþum kaç yýl olmuþ ben doðalý. Yaþayalý seveli kaç yýl. Kaç mevsim? Kaç kaçýþ? Neden kaçmýþým kendimden bu kadar? Yavaþladý kaným yürüyüþüm. Yavaþladý sesim nefesim.
Her þey var þimdi diyorlar. Her þey var. Var ama yok. Sular akýyor sular güzel güzel akýyor. Evde yok yok. Her þey bolca. Kim yer? Yarýmþar yarýmþar alýp bir piþirimde biten fasulye, mercimek, bulgur. Bir pirinç, þeker parasý bulamayýp bakkala yazdýrdýðýmýz vakitler geçmiþ. Ýlk evimiz- (çoðulu unut artýk yapayalnýzsýn) gibi yine alt kattayým. Bebem katý ama üstü kapalý küçük bir balkonum var. Üstten bir þey silkeleyen olursa kafana düþmüyor. Üçüncü kat suyu mu açtýn bize gelmiyor diye cýrlayýp günahýmý almýyor, alamýyor. Biz o evden taþýnalý, üçüncü kattaki cadý öleli çok oldu. Kimse kimsenin çocuðunu kendi çocuðuyla alýp kardeþ kardeþ oynasýnlar diye, eve yakýn bahçeye koruya oynamaya götürmüyor. Aðaçlar yapraklarýný anlatmýyor. Yeni açan tomurcuðu kimse görmüyor. Kimse kimseye güvenmiyor. Kimse kimseye vakit ayýrmýyor. Konu da yok, komþu da. Herkes mutlu bir baþýna böyle bolluk görmedi dünya. Bir ben…
Apartman cansýz soðuk sevimsiz. Artýk ben de…
Üç katlý bir apartmanda otururduk çocukken. Ara katlarýnda evcilik oynardýk komþu arkadaþlarýmla. Bir köþede ben bir köþede Nefise. Her kapý önü birimizin evi. Kocaman alan, yayla gibi geniþ. Apartman nefes alýyor, önü nefes alýyor arka bahçesi nefes. Evlerimizin tavanlarý yüksek. Karbondioksit bizden uzak. Karþýmýzdaki ve yanýmýzdaki apartmanla aramýz açýk. Bizi çevreleyen beton deðil aðaçlar, ýþýk, güneþ. Güzelmiþ evimiz.
Yýkýlmazdý asla o güzel üç katlý evimiz. O yüzden yýktýlar. Yerine sekiz dokuz on katlý yaptýlar. Þimdi ne sokak var ne gökyüzü ne apartman. Güzelmiþ her þey eskiden. Sýðabileceðimiz kadar yapýyorlar artýk yollarý, apartmanlarý, balkonlarý, odalarý. Koþmayý bilirdim eskiden, þimdi yürümeyi, ölmeyi, durmayý…
Güzelmiþim eskiden. Neden inanmadým ki onlara?
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...