Zeynep KASAP
GÜNAYDIN
Ýþe giderken yolda aklýma geldi, keçiboynuzu pekmezi alacaðým. Epeydir niyetlenip ertelemiþtim. Nasýl olsa önünden geçiyorum, iki dakika durup alabilirim. Dükkânýn kapýsý sonuna kadar açýktý.
“Günaydýn” diyerek içeriye girdim.
Sessiz sedasýz giriyormuþ hissine kapýldýðým için, ayaðýmý bilerek yere sürttüm. Hatta iki kez de öksürdüm. Tezgâhýn arkasýnda biri var, sýrtý bana dönük, belli ki çok meþgul. Kafasýndaki ponponlu þapkasýyla çok dikkat çekiyor. Beni duymayýnca ikinci kez seslenmek zorunda kaldým.
“Günaydýn.”
Yine ses yok. Kulaklarýnýn aðýr iþittiðini düþünerek, sesimin tonunu yükselttim.
“Günaydýn.”
Sonra, bir hayat belirtisi görebilmek umuduyla beklemeye baþladým. Ne kadar zaman geçtiðini bilmiyorum. Hafif bir kýpýrdanma olunca, elinde telefon olduðunu fark ettim. Beklemekten baþka seçeneðim yoktu. Kadýný dürtecek deðilim ya... Hoþ, öyle bir çýlgýnlýk yapmayý düþünmedim de deðil. Bu arada ben iþe geç kaldým tabii. Olsun, keçi gibi inatçýyýmdýr; keçiboynuzu pekmezi bugün alýnacak! Otobüs duraðýnda bekler gibi sessizce bekliyorum. Sonunda kadýn yavaþça kapýya doðru döndü. Kulaklýðýný çýkartýp, telefonuyla birlikte usulca bankoya býraktý. O da ne? Ponponlu þapkasýndan dolayý fark etmemiþim, kadýn deðilmiþ... Sakalýný sývazlayýp mýrýldanýr gibi söylendi:
“Bu gidiþle keçileri kaçýracaðým...”
Nasýl þaþkýným anlatamam. O þaþkýnlýkla ben de mýrýldandým:
“Ben de kaçýracaðým...”
Þu telefonun baðýmlýsý olmuþuz. Hýrsýzý var, uðursuzu var. Kapýyý ardýna kadar açýk býrakmýþ, on dakikadýr telefonla konuþuyor. Ah teknoloji ah! Keçiboynuzu pekmezi on dakikamý yedi. Üstelik, keçiboynuzu pekmezi almadan dükkandan çýkmýþým...
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...
Ýþe giderken yolda aklýma geldi, keçiboynuzu pekmezi alacaðým. Epeydir niyetlenip ertelemiþtim. Nasýl olsa önünden geçiyorum, iki dakika durup alabilirim. Dükkânýn kapýsý sonuna kadar açýktý.
“Günaydýn” diyerek içeriye girdim.
Sessiz sedasýz giriyormuþ hissine kapýldýðým için, ayaðýmý bilerek yere sürttüm. Hatta iki kez de öksürdüm. Tezgâhýn arkasýnda biri var, sýrtý bana dönük, belli ki çok meþgul. Kafasýndaki ponponlu þapkasýyla çok dikkat çekiyor. Beni duymayýnca ikinci kez seslenmek zorunda kaldým.
“Günaydýn.”
Yine ses yok. Kulaklarýnýn aðýr iþittiðini düþünerek, sesimin tonunu yükselttim.
“Günaydýn.”
Sonra, bir hayat belirtisi görebilmek umuduyla beklemeye baþladým. Ne kadar zaman geçtiðini bilmiyorum. Hafif bir kýpýrdanma olunca, elinde telefon olduðunu fark ettim. Beklemekten baþka seçeneðim yoktu. Kadýný dürtecek deðilim ya... Hoþ, öyle bir çýlgýnlýk yapmayý düþünmedim de deðil. Bu arada ben iþe geç kaldým tabii. Olsun, keçi gibi inatçýyýmdýr; keçiboynuzu pekmezi bugün alýnacak! Otobüs duraðýnda bekler gibi sessizce bekliyorum. Sonunda kadýn yavaþça kapýya doðru döndü. Kulaklýðýný çýkartýp, telefonuyla birlikte usulca bankoya býraktý. O da ne? Ponponlu þapkasýndan dolayý fark etmemiþim, kadýn deðilmiþ... Sakalýný sývazlayýp mýrýldanýr gibi söylendi:
“Bu gidiþle keçileri kaçýracaðým...”
Nasýl þaþkýným anlatamam. O þaþkýnlýkla ben de mýrýldandým:
“Ben de kaçýracaðým...”
Þu telefonun baðýmlýsý olmuþuz. Hýrsýzý var, uðursuzu var. Kapýyý ardýna kadar açýk býrakmýþ, on dakikadýr telefonla konuþuyor. Ah teknoloji ah! Keçiboynuzu pekmezi on dakikamý yedi. Üstelik, keçiboynuzu pekmezi almadan dükkandan çýkmýþým...
Zeynep KASAP
"Zeynep KASAP" bütün yazýlarý için týklayýn...