Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
KASABA KADINLARI
Ege’nin sokak kültürü – 1
Ege’yi yazmak hep keyif verir bana
Yaþamadan yazýlan sözcüklerin ardýna saklanmak nasýldýr diye düþünüyorum. Kurgusal yazýn içinde yaþam kokusu taþýmayan sözcüklerin kaldýrým taþý týkýrtýsýndan farksýzlýðýný Arnavut kaldýrýmlý sokaða bakýþ atarak mýrýldanýyorum. Bir taraftan rüzgârda salýnan çamaþýrlarýmý topluyorum diðer taraftan mandallarý yere düþürmemek için çamaþýrlarý koltuðumun altýna çenemle tutturuyorum. Hýzlý esiyor mübarek, mandal sepetini zapt etmek bile akrobasi gerektiriyor. Kapý önüne sokaða çamaþýr asarsan olacaðý bu... Ege’de sokak yaþamýnýn içine oturan film oyuncusu gibiyim. Tek fark rolüm gerçek. Sokakla iç içe yaþamak nasýl bir duygu veriyor bunu yaþamadan nasýl bilecektim, böylesi iyi! Yaþýyorum iþte. Düþünceli bir halde çamaþýr toplama savaþý verirken, sokaðýn baþýnda oturan adýný bilmediðim komþu hýzlý adýmlarla yaný baþýmdan geçiyor “kolay gelsin rüzgâr soðuk esmeye baþladý” diyor. Ben de “yaa sormayýn bu kadar esmese çabuk kurutamazdým çamaþýrlarýmý” diyorum fakat o beni yarý dinler dinlemez diyeceðine devam ediyor; “Ha ha ne kadar eserse essin kimseyi sallamaz artýk, yaz geldi bir kere.”
“Kimseyi sallamaz” sözcüðüne mi takýldým yoksa komþunun yürürken rüzgâra pabuç býrakmayan efelenmesine mi bilemedim. Egeli kadýn iþte, doðanýn gücünün farkýnda ve efeleneceði zamaný biliyor. Gelmiþ Nisan’ýn sonuna bundan sonra dolu yaðsa ne gam!
Ege’yi yazmak hep keyif verir bana.
Ege kültürü de dahil hiçbir kültürü içinde yaþayýp solumadan anlayabilmek mümkün deðil. Sorarak öðrenilecek þeyler hiç deðil. O yüzden bir süredir sokaða yakýn temastayým. Pandemi izin verdikçe mesafeyi ayarýnda tutup gel geç sohbetlere teþne bir ruh halim var. Þu pandemi süreci muhabbet konularýmýzý da epey kýsýrlaþtýrdý elbette. Tam iki lâfýn belini kýracaðýz; kim nereliymiþ aaa adalý mýymýþ, otlarýn da tam zamaný filan deyip muhabbeti körükleyeceðim hoop filancayý covitten hastaneye yatýrmýþlar araya virgül oluyor… Ay arka komþunun annesi de covit olmuþ torunu bulaþtýrmýþ, þu kadar kiþi de ölmüþ kasaba hastanesi doluymuþ dedikodularý baþlayýnca benim yemek ot muhabbeti sizlere ömür. Toparla toparlayabilirsen.
Sokakta da gündem anlýk deðiþiyor. Herkes o anki ruh haliyle sokaða atýyor kendini. Çöpünü bahane edip tam iki saat ayaküstü konuþaný mý ararsýnýz, “ayaklarýmý yürüyüþe çýkardým” diyen muzip yaþlýlarý mý, her telden komþu var. Komþunun komþusu, akrabasý, tanýþý selam sabahý esirgemeyen kasabalý kadýn dayanýþmasý mý, adýna ne derseniz…
Çiçek çalmanýn itikadýna inanýp sardunya dalý kýrarak kalçasýnýn ardýna saklayan kýsa boylu kýsa beyaz saçlý haným kaþ göz edip sözüm ona “söylemeyin” diyor. Eðleniyor tabi. Çiçek hýrsýzlýðýnýn hoþ görüldüðü bir coðrafya burasý… Söylemiyor kimse. Sadece sardunyanýn renklerinden açýlýyor sohbet borsasý. Þarabi rengi bulunmuyormuþ her zaman. Beyazýný edindim ben sana vereyim diyor öteki. Beriki de canan deriz biz ince kývrýmlýsýna diyor. Tenekeye ekmezseniz plastik kurutuyor diyor en yaþlýsý. Zeytinyaðý tenekeleri ne güne duruyor kesin kapaðýný, boyayýn kirece ya da çivide…
Ah ah teyzem, kim görüyor tenekeyle yaðý? Yaðlar da plastik þiþelerde, alacak güç mü kaldý millette! Kulaðýna eðiliyor diðeri herkesin duyacaðý ses tonuyla, gelinimi iþten çýkarmýþlar diye mýrýldanýyor. Üzüntü kývrýmlarý dolaþýyor hepsinin yüzünde. Bu salgýn telef etti ahaliyi, þimdi de rýzkýmýza göz dikti, musibet söylenceleri sokaktakilerin dilinden ruhuna yayýlýyor. Her biri iç çekerek eski günlerin tasa sandýklarý günlerine öykünüyor. Kýsa süren bir tefekkür duasý yayýlýyor dillere topyekün.
Bir suçlu bulmakta gecikilmiyor “zaman” deniliyor.
Bu zamanda yaþanmaz oldu dünya!
Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
www.ascifok.com
Ege’nin sokak kültürü – 1
Ege’yi yazmak hep keyif verir bana
Yaþamadan yazýlan sözcüklerin ardýna saklanmak nasýldýr diye düþünüyorum. Kurgusal yazýn içinde yaþam kokusu taþýmayan sözcüklerin kaldýrým taþý týkýrtýsýndan farksýzlýðýný Arnavut kaldýrýmlý sokaða bakýþ atarak mýrýldanýyorum. Bir taraftan rüzgârda salýnan çamaþýrlarýmý topluyorum diðer taraftan mandallarý yere düþürmemek için çamaþýrlarý koltuðumun altýna çenemle tutturuyorum. Hýzlý esiyor mübarek, mandal sepetini zapt etmek bile akrobasi gerektiriyor. Kapý önüne sokaða çamaþýr asarsan olacaðý bu... Ege’de sokak yaþamýnýn içine oturan film oyuncusu gibiyim. Tek fark rolüm gerçek. Sokakla iç içe yaþamak nasýl bir duygu veriyor bunu yaþamadan nasýl bilecektim, böylesi iyi! Yaþýyorum iþte. Düþünceli bir halde çamaþýr toplama savaþý verirken, sokaðýn baþýnda oturan adýný bilmediðim komþu hýzlý adýmlarla yaný baþýmdan geçiyor “kolay gelsin rüzgâr soðuk esmeye baþladý” diyor. Ben de “yaa sormayýn bu kadar esmese çabuk kurutamazdým çamaþýrlarýmý” diyorum fakat o beni yarý dinler dinlemez diyeceðine devam ediyor; “Ha ha ne kadar eserse essin kimseyi sallamaz artýk, yaz geldi bir kere.”
“Kimseyi sallamaz” sözcüðüne mi takýldým yoksa komþunun yürürken rüzgâra pabuç býrakmayan efelenmesine mi bilemedim. Egeli kadýn iþte, doðanýn gücünün farkýnda ve efeleneceði zamaný biliyor. Gelmiþ Nisan’ýn sonuna bundan sonra dolu yaðsa ne gam!
Ege’yi yazmak hep keyif verir bana.
Ege kültürü de dahil hiçbir kültürü içinde yaþayýp solumadan anlayabilmek mümkün deðil. Sorarak öðrenilecek þeyler hiç deðil. O yüzden bir süredir sokaða yakýn temastayým. Pandemi izin verdikçe mesafeyi ayarýnda tutup gel geç sohbetlere teþne bir ruh halim var. Þu pandemi süreci muhabbet konularýmýzý da epey kýsýrlaþtýrdý elbette. Tam iki lâfýn belini kýracaðýz; kim nereliymiþ aaa adalý mýymýþ, otlarýn da tam zamaný filan deyip muhabbeti körükleyeceðim hoop filancayý covitten hastaneye yatýrmýþlar araya virgül oluyor… Ay arka komþunun annesi de covit olmuþ torunu bulaþtýrmýþ, þu kadar kiþi de ölmüþ kasaba hastanesi doluymuþ dedikodularý baþlayýnca benim yemek ot muhabbeti sizlere ömür. Toparla toparlayabilirsen.
Sokakta da gündem anlýk deðiþiyor. Herkes o anki ruh haliyle sokaða atýyor kendini. Çöpünü bahane edip tam iki saat ayaküstü konuþaný mý ararsýnýz, “ayaklarýmý yürüyüþe çýkardým” diyen muzip yaþlýlarý mý, her telden komþu var. Komþunun komþusu, akrabasý, tanýþý selam sabahý esirgemeyen kasabalý kadýn dayanýþmasý mý, adýna ne derseniz…
Çiçek çalmanýn itikadýna inanýp sardunya dalý kýrarak kalçasýnýn ardýna saklayan kýsa boylu kýsa beyaz saçlý haným kaþ göz edip sözüm ona “söylemeyin” diyor. Eðleniyor tabi. Çiçek hýrsýzlýðýnýn hoþ görüldüðü bir coðrafya burasý… Söylemiyor kimse. Sadece sardunyanýn renklerinden açýlýyor sohbet borsasý. Þarabi rengi bulunmuyormuþ her zaman. Beyazýný edindim ben sana vereyim diyor öteki. Beriki de canan deriz biz ince kývrýmlýsýna diyor. Tenekeye ekmezseniz plastik kurutuyor diyor en yaþlýsý. Zeytinyaðý tenekeleri ne güne duruyor kesin kapaðýný, boyayýn kirece ya da çivide…
Ah ah teyzem, kim görüyor tenekeyle yaðý? Yaðlar da plastik þiþelerde, alacak güç mü kaldý millette! Kulaðýna eðiliyor diðeri herkesin duyacaðý ses tonuyla, gelinimi iþten çýkarmýþlar diye mýrýldanýyor. Üzüntü kývrýmlarý dolaþýyor hepsinin yüzünde. Bu salgýn telef etti ahaliyi, þimdi de rýzkýmýza göz dikti, musibet söylenceleri sokaktakilerin dilinden ruhuna yayýlýyor. Her biri iç çekerek eski günlerin tasa sandýklarý günlerine öykünüyor. Kýsa süren bir tefekkür duasý yayýlýyor dillere topyekün.
Bir suçlu bulmakta gecikilmiyor “zaman” deniliyor.
Bu zamanda yaþanmaz oldu dünya!
Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
www.ascifok.com
"Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN" bütün yazýlarý için týklayýn...