Işık Teoman
Thassos Adası, Kastro köyünün son durağı…
Tatilimizi Yunanistan’ın Thassos Adası’nda (Taşöz) geçirdik. 4-20 AÄŸustos tarihleri arasında bir kampinge yerleÅŸtik ve çadırımız kurduk tatilin sonuna kadar da orada kaldık. Adanın dört bir yanını, hemen tüm köyleri gezdik, sokaklarını dolaÅŸtık evlere baktık, avluları ve bahçelerini hayranlıkla seyrettik.
Tatilin son günlerinde bir köy kalmıştı… O köye de gitmeye karar verdik. Kastro köyü adanın en zirvesinde bir köy, çevresi sık ormanlarla kaplı ama köy bozkır… Yaklaşık yirmi kilometrelik bir yolculuk sık çam aÄŸaçlarının arasında sürüyor. Köy bizim GüneydoÄŸu Anadolu’nun tipik köylerini andırıyor. Bozkırın ortasında taÅŸ evler, toprak yollar ve tek tük aÄŸaçlar… Önce geri dönmeyi düşündük, o kadar yol teptik diye köyün içini ve çevresini gezmeye karar verdik.
Bir kilise ve ardında taÅŸ yapılı bir bina gördük. Kilise kapalı olduÄŸu için taÅŸ binaya yöneldik ve onun da ÅŸapel olabileceÄŸini düşündük. TaÅŸ yapının eni beÅŸ metre uzunluÄŸu ise on metre civarındaydı, yüksekliÄŸi ise iki metre kadardı… Çatısı da taÅŸ ile kaplıydı ve çatıda bir baca vardı. Demir kapının açık olan penceresinden içeri doÄŸru baktığımızda bir kemik yığını ile karşılaÅŸtık; kısa süre bir ÅŸok yaÅŸadık ve ne olduÄŸunu anlamaya çalıştık… Kapı birden açıldı ve içeri girdik, içeride tepeleme kemik yığını duvar diplerinde çelik ve ahÅŸap kutular üzerinde ölenlerin fotoÄŸrafları ve içinde kemikleri… ÅžaÅŸkın ÅŸaÅŸkın bakarak ne olduÄŸunu öğrenmeye çalıştık…
Google’ye sorduk bir ÅŸeyler bulamadık. Gezinin son dört günü bu durum hep aklımıza takıldı durdu. Hüzünlendik, neden böyle olduÄŸunu sorgulayıp durduk AyÅŸe ile birbirimize… YaÅŸamı sorguladık, yaÅŸamın sonunu düşündük, kemikleri, kafataslarını düşündük, garipsedik ve Ä°zmir’e döndük…
Sonra göz atarken yine o fotoÄŸraflara baktım ve aklıma belediyede çalışma arkadaşım Teodora Hacudi’ye danışmak geldi… O da anlattı: bunun bir gelenek olduÄŸunu ölünün üç yıl boyunca mezarda kaldığını ve sonra kemiklerinin çıkarılıp kutulara konulduÄŸunu ve burada sonsuza kadar kaldığını söyledi. Anlatılanlar bizi aydınlattı. Ama uygulamanın ulu orta yapılması ve kapısı açık, kemiklerle ve kafataslarıyla yüz yüze gelmenin burukluÄŸunu hala yaşıyorum. Bu uygulamanın daha çok Yunanistan’da yapıldığını da öğrendim; amaç yeni ölülere yer açmak… Yine de yaÅŸamın sonu böyle mi olmalı bilemiyorum…
Işık Teoman
isikteoman@gmail.com
Tatilimizi Yunanistan’ın Thassos Adası’nda (Taşöz) geçirdik. 4-20 AÄŸustos tarihleri arasında bir kampinge yerleÅŸtik ve çadırımız kurduk tatilin sonuna kadar da orada kaldık. Adanın dört bir yanını, hemen tüm köyleri gezdik, sokaklarını dolaÅŸtık evlere baktık, avluları ve bahçelerini hayranlıkla seyrettik.
Tatilin son günlerinde bir köy kalmıştı… O köye de gitmeye karar verdik. Kastro köyü adanın en zirvesinde bir köy, çevresi sık ormanlarla kaplı ama köy bozkır… Yaklaşık yirmi kilometrelik bir yolculuk sık çam aÄŸaçlarının arasında sürüyor. Köy bizim GüneydoÄŸu Anadolu’nun tipik köylerini andırıyor. Bozkırın ortasında taÅŸ evler, toprak yollar ve tek tük aÄŸaçlar… Önce geri dönmeyi düşündük, o kadar yol teptik diye köyün içini ve çevresini gezmeye karar verdik.
Bir kilise ve ardında taÅŸ yapılı bir bina gördük. Kilise kapalı olduÄŸu için taÅŸ binaya yöneldik ve onun da ÅŸapel olabileceÄŸini düşündük. TaÅŸ yapının eni beÅŸ metre uzunluÄŸu ise on metre civarındaydı, yüksekliÄŸi ise iki metre kadardı… Çatısı da taÅŸ ile kaplıydı ve çatıda bir baca vardı. Demir kapının açık olan penceresinden içeri doÄŸru baktığımızda bir kemik yığını ile karşılaÅŸtık; kısa süre bir ÅŸok yaÅŸadık ve ne olduÄŸunu anlamaya çalıştık… Kapı birden açıldı ve içeri girdik, içeride tepeleme kemik yığını duvar diplerinde çelik ve ahÅŸap kutular üzerinde ölenlerin fotoÄŸrafları ve içinde kemikleri… ÅžaÅŸkın ÅŸaÅŸkın bakarak ne olduÄŸunu öğrenmeye çalıştık…
Google’ye sorduk bir ÅŸeyler bulamadık. Gezinin son dört günü bu durum hep aklımıza takıldı durdu. Hüzünlendik, neden böyle olduÄŸunu sorgulayıp durduk AyÅŸe ile birbirimize… YaÅŸamı sorguladık, yaÅŸamın sonunu düşündük, kemikleri, kafataslarını düşündük, garipsedik ve Ä°zmir’e döndük…
Sonra göz atarken yine o fotoÄŸraflara baktım ve aklıma belediyede çalışma arkadaşım Teodora Hacudi’ye danışmak geldi… O da anlattı: bunun bir gelenek olduÄŸunu ölünün üç yıl boyunca mezarda kaldığını ve sonra kemiklerinin çıkarılıp kutulara konulduÄŸunu ve burada sonsuza kadar kaldığını söyledi. Anlatılanlar bizi aydınlattı. Ama uygulamanın ulu orta yapılması ve kapısı açık, kemiklerle ve kafataslarıyla yüz yüze gelmenin burukluÄŸunu hala yaşıyorum. Bu uygulamanın daha çok Yunanistan’da yapıldığını da öğrendim; amaç yeni ölülere yer açmak… Yine de yaÅŸamın sonu böyle mi olmalı bilemiyorum…
Işık Teoman
isikteoman@gmail.com
"Işık Teoman" bütün yazıları için tıklayın...