Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
Yaþlý karadut
Heyecanla koþtum yaþlý karadut aðacýnýn yanýna. Çok sýcak bir yaz geçirmiþ olmanýn bezginliðine bürünmüþ öylece duruyordu eski tulumbanýn yanýnda. Önünü ardýný, saðýný solunu dolandým, tanýdýk bir þey, bir iþaret aradým. Neydi aradýðým? Tanýdýk bildik, ama adý konulmamýþ þeyler. Birkaç fotoðraf karesine ise hiç sýðmayacak þeyler.
Yaþanmýþlýðýn anýsýna sahip çýkýþýn bellek yanýlsamasýydý belki! Yaþadýðýmýz sokaklarý adýmlamak zamaný sorgularken görünür olmanýn karþýlýðý olsa gerek. Bir aðacý, çeþmeyi, duvarý þahit tutmak, zamanla aramýzda bir bað kurmak sanki! Hep varlýk sorgusu. Hep.
Duyumsadýðýmýz, içimize çok þey söyleyen ama elle tutamadýðýmýz gönül gözümüzün gördükleri vardýr ya, iþte o görünmez gel gitleriyle oyalandým aðacýn etrafýnda. Yaþlý dut aðacý dile gelse dökecek eteðindekileri de, suskun iþte! Yapraklarýný sarartmýþ, ölümü bekleyen pörsümüþ nine gibi bekliyor küflü tulumbayý. Uzun sürerdi ellerimi boyayan meyveciklerinin mevsimi. Üstü baþý kirlettiði için elini sürmezdi pek kimse. Tadýný bilen eski tüfekler bir iki karadut koparmadan geçmese de yanýndan, gençler umursamazdý pek. Koparmasý da kolay deðildi ki mübareðin! Ekþi karadutun meyvecikle sap arasýndaki bað çok kalýndýr koparabilene aþk olsun. Biraz sertçe tutayým desen elini boyar taa kollarýna doðru akar dutun suyu. Hani þu aðýz mürekkebi yapýlan karaduttur bu. Pek þifalýdýr; aðýz içi yaralarýna diþeti hastalýklarýna iyi geldiði söylenir.
Kaç dut mevsimi karadut þurubu yapmak istemiþimdir…
Ona yakýndý benim evim. Üç teker bisikletimle neredeyse her gün geçerdim önünden. Karadutu sert sapýndan koparabilmek için yanýmda makas taþýdýðým vakidir. Ne yapýp edip üstümü baþýmý dut lekesi yapardým ama bir avuç bile toplayamazdým! Yaþlý aðaç fazlasýný vermezdi, saklardý yapraklarý arasýna o ekþi meyveciklerini!
Bin bir anýyý uyandýran duygularla dokundum gövdesine eski dostun. Tulumbaya sordum; “suyu çekilmiþ deðirmen gibi hayaletlerinizle baþ baþa kalmýþsýnýz, nedir bu haliniz niye kurudunuz“ diye. Hafiften hýþýrdattý yapraklarýný, belli ki hasbi hal edecek mecali yok. Sýcaktý. Tam da öðlen sýcaðý…
Siz, bilirsiniz onu.
Hani þu Phokaia kent kazýlarýnda çýkan mezarlarýn yol çalýþmasý nedeniyle üzerinin örtüldüðü cadde, Sevgi Caddesi. Ýþte o caddeye tepeden bakan Akkayalar’a paralel yoldadýr karadutun yeri. Küflü tulumbasýyla yan yana yarenlik ederler bildim bileli. Foçalý eski yaþlýlarýn anýlarýný dinlerdim o aðaca deðin. Nice sevgilinin, nice gelin kaynananýn, eltinin, görümcenin dedikodusuna þahittir yaþlý karadut.
Suskundu o gün.
Ne sorduysam cevapsýz býraktý…
Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
www.ascifok.com
Heyecanla koþtum yaþlý karadut aðacýnýn yanýna. Çok sýcak bir yaz geçirmiþ olmanýn bezginliðine bürünmüþ öylece duruyordu eski tulumbanýn yanýnda. Önünü ardýný, saðýný solunu dolandým, tanýdýk bir þey, bir iþaret aradým. Neydi aradýðým? Tanýdýk bildik, ama adý konulmamýþ þeyler. Birkaç fotoðraf karesine ise hiç sýðmayacak þeyler.
Yaþanmýþlýðýn anýsýna sahip çýkýþýn bellek yanýlsamasýydý belki! Yaþadýðýmýz sokaklarý adýmlamak zamaný sorgularken görünür olmanýn karþýlýðý olsa gerek. Bir aðacý, çeþmeyi, duvarý þahit tutmak, zamanla aramýzda bir bað kurmak sanki! Hep varlýk sorgusu. Hep.
Duyumsadýðýmýz, içimize çok þey söyleyen ama elle tutamadýðýmýz gönül gözümüzün gördükleri vardýr ya, iþte o görünmez gel gitleriyle oyalandým aðacýn etrafýnda. Yaþlý dut aðacý dile gelse dökecek eteðindekileri de, suskun iþte! Yapraklarýný sarartmýþ, ölümü bekleyen pörsümüþ nine gibi bekliyor küflü tulumbayý. Uzun sürerdi ellerimi boyayan meyveciklerinin mevsimi. Üstü baþý kirlettiði için elini sürmezdi pek kimse. Tadýný bilen eski tüfekler bir iki karadut koparmadan geçmese de yanýndan, gençler umursamazdý pek. Koparmasý da kolay deðildi ki mübareðin! Ekþi karadutun meyvecikle sap arasýndaki bað çok kalýndýr koparabilene aþk olsun. Biraz sertçe tutayým desen elini boyar taa kollarýna doðru akar dutun suyu. Hani þu aðýz mürekkebi yapýlan karaduttur bu. Pek þifalýdýr; aðýz içi yaralarýna diþeti hastalýklarýna iyi geldiði söylenir.
Kaç dut mevsimi karadut þurubu yapmak istemiþimdir…
Ona yakýndý benim evim. Üç teker bisikletimle neredeyse her gün geçerdim önünden. Karadutu sert sapýndan koparabilmek için yanýmda makas taþýdýðým vakidir. Ne yapýp edip üstümü baþýmý dut lekesi yapardým ama bir avuç bile toplayamazdým! Yaþlý aðaç fazlasýný vermezdi, saklardý yapraklarý arasýna o ekþi meyveciklerini!
Bin bir anýyý uyandýran duygularla dokundum gövdesine eski dostun. Tulumbaya sordum; “suyu çekilmiþ deðirmen gibi hayaletlerinizle baþ baþa kalmýþsýnýz, nedir bu haliniz niye kurudunuz“ diye. Hafiften hýþýrdattý yapraklarýný, belli ki hasbi hal edecek mecali yok. Sýcaktý. Tam da öðlen sýcaðý…
Siz, bilirsiniz onu.
Hani þu Phokaia kent kazýlarýnda çýkan mezarlarýn yol çalýþmasý nedeniyle üzerinin örtüldüðü cadde, Sevgi Caddesi. Ýþte o caddeye tepeden bakan Akkayalar’a paralel yoldadýr karadutun yeri. Küflü tulumbasýyla yan yana yarenlik ederler bildim bileli. Foçalý eski yaþlýlarýn anýlarýný dinlerdim o aðaca deðin. Nice sevgilinin, nice gelin kaynananýn, eltinin, görümcenin dedikodusuna þahittir yaþlý karadut.
Suskundu o gün.
Ne sorduysam cevapsýz býraktý…
Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN
www.ascifok.com
"Aþçý Fok
Nurdan ÇAKIR TEZGÝN" bütün yazýlarý için týklayýn...