Kırağı düşmüş hayallerine çimenlerimin
En uzak gezegene varan ışık
Burada yok nedense
Kararmış peri beyazı çitlerim
Arsız yaban otlarının kuşatmasında
Her birini bizzat ben boyamıştım oysa
Ki o zamanlar
Zemheride bile güneş doğardı
Papatyalar açardı bahçemde
Çimenler de dört mevsim yeşildi
Cılız ümitlerimse felç geçirmiş
Yatıyor biçare ümitsizce
Sahipsizler hastanesinin
Soğuk ve kuytu bir koridorunda
Gardiyanlar hastabakıcı
Mürailer ise ziyaretçi olmuş
Yıldırımlar susmasa da
Yağmur düşmezmiş kül rengi bulutlardan
Dip çatlaklarına sabır taşlarımın
Onlar ki
Sebebidir kanayan yaraların
Ve çığlık çığlığa suskunluğun
Vakit çoktan geldi ve geçiyor
Körfeze fırlatmalı hepsini
Batmalılar yerin en dibine
Ama yapamıyorum
Hepsi avuçlarıma gömülmüş
Atamıyorum!
Bense hala aynı yerde
Örümcek ağlarından yorgan
Kaktüslerden yastık yaparak
Güneşin doğuşunu bekliyorum
“Eski dostun bahçesinde
Çimenler hala yeşil
Çitleri de bembeyaz” diyorlar
İnansam da, istesem de
Gidemiyorum
Çünkü bir daha incinmekten
Çok korkuyorum !
