İnsan sesinin öldüğü noktada
Bölük pörçük, sinir bozucu bir uyku,
Yalnız ve bulanık…
Bozuk gece lambası.
Yatak dibinde bir çift çorap
Ne zamandan kaldığı belli olmayan
Temizlikçiden başka kimsenin önemsemediği
Kahverengi, demode çoraplar…
Terlikler yine kayıp
Kim bilir hangi masanın altındalar
Hain ve lüzumsuz şeyler.
Yine mecbur kaldık çıplak ayaklara.
Dibini görmüş boş bir sürahi
Atletim ıslak, boğazım kuru
Ama mecalim yok doldurmaya.
Ümüğü susuz, karnı aç, ruhu aç
Yalnız ve bulanık bir çocuk
Ümidinin son demlerinde
Şiir yazıyor
Zayıf florasan ışığı altında
Sıcak ama soğuk yaz gecesinde
Otuzuncu yaş günü arifesinde
Yazıyor manasızca aklına gelenleri
Yüreğinde kalan son bir ümitle.
Ümit, genç bedeninde ihtiyar bir sıtmalı.
Ümit, en güzel yüreklere akın etmiş bir gazi.
Hep mağlup, hep esir, hep kırgın.
Ama hala umutlu, hala yazdırıyor
Bitmek bilmez bir inançla,
“Allah bir” dermiş gibi…
Birden aklına geliyor şairin dizeleri
Zulüm gecenin en karanlık anında:
“Ümit, öfkeli ve mahzun
Ümit, sapına kadar namuslu
Dağlara çekilmiş
Kar altındadır”
