19. yy başlarında Londra’nın gözde bekarlarından olan bir dükle, anılarının altında ezilmiş bir kontesin hikayesi bu.
Ne yaşanılanlarla bir ilgim var ne karakterlerin benimle bir ilgisi. Ben karakterlerin her birinin ruh haline bürünüp yaşadım ama bu hikayeyi.
Vivian’ın karışık duyguları beni de geceler boyunca uykusuz bıraktı. Steven’ın gözleri benim gözlerim oldu. Susanne’nın verdiği öğütler aslında benimdi. Yaşanan ölümler, aşklar... Hepsi benim de içinde olduğum şeylerdi.
Ben bir hayatı aksetmeye çalıştım çünkü bu kitapta...
Gözlerde nasıl gözyaşları, dudaklarda nasıl tebessümler varsa bakışlarda da tutku var. İçimizde korku, ellerimizde ihtiyaç var. Hayatı da bu duygular oluşturuyor. Bu nedenle tüm bu duyguları yansıtmaya çalıştım her bir sayfada.
Düşüncelerim ilk eline aldığında kalemi kitap yazma amacıyla dokunmadı kağıda. Aksine kızgındı benliğim bana kirlettiğim için tertemiz sayfaları. Neredeyse iki yıl oluyor fakat daha dün gibi hatırlıyorum ilk kitabımı yazmaya başladığım geceyi; odama dolan rüzgar beni uyandırdığında düşündüğüm şey tenime dokunup geçen esintinin ne kadar soğuk olduğu olmamıştı. İzin vermiştim vücudumun düşen sıcaklıktan dolayı titremesine çünkü hissetmek istemiştim rüzgarın taşıdığı fısıltıları, duyguları, tanık olduğu felaketleri, şenlikleri paylaşmak istemiştim onunla.
Adını koyamadım bir türlü son noktayı koymama rağmen. Korktum sanırım oluşan şeyden. İki yılı aşkın bir süre boyunca herkesten ki buna ailem de dahil sakladım yazıyor olduğum gerçeğini, o bir türlü kitap diyemediğim kitabı. Kendimi hep hayalperest biri olarak görürdüm fakat yazarlıkla ilgili en ufak bir hayalim yoktu. değil hayal etmek, hayal etme eylemini gerçekleştirmek bile benim için hayaldi.
Nitekim hayallerimiz hatta hayal bile edemeyeceklerimiz hiç beklemediğimiz zamanlarda gerçekleşebiliyor. Hayat sürprizlerle dolu derler ya, evet gerçekten de öyleymiş.
Okumaktan zevk almanız ve yansıtmaya çalıştığım duyguları benimle paylaşmanız dileğiyle...
