Bizim hiçbir zaman “hep”lerimiz olmadı.
Her vakit yanı başımızdaydı “biraz”larımız.
Kaldığımız yerden devam ederken hayata,
“Az biraz” da olsa, “hep” olmamak için razı olduk “biraz”ın “az” tarafına.
Mesela;
Gülerken bile “birazcık” gözyaşı kattık bakışlarımıza.
Severken bile sızlattık yüreğimizi “biraz biraz” .
Hatta neşeli de olsa satırlarımız, hüzne dokunduk “az biraz” .
Duyguların adı değişirken, “hep olmaya inat” “az biraz” ne bulduysak kattık yüreğimize.
Gülerken ağladık mesela
Ve severken bile en acılısını makbul saydık.
Bir tek çocukluk anıları yakışırdı ya neşeli satırlara,
Biz yine de hikayenin sonunu “ağlayan çocukluğumuzla” tamamladık.
Patlayan topumuz,
Elimizden kayıp giden balonumuz
Ve düşünce kanayan dizimiz için yeniden ağlattık çocukluğumuzu.
