"Kitaplarım bana yetecek büyüklükte bir krallıktır."
W.Shakespeare
Kitaplar üzerine söylenmiş sözler, belki de kitaplarda yazılanlar kadar çoktur. Ve kitap ne kadar övülse, ne kadar yüceltilse azdır.
Bir düşünelim; kutsal kitabımızda ilk emir “İkra” (Oku) emridir. Diğer kutsal kitaplarda da ”Önce söz var idi” diye yazılmıştır.
İnsan, dünyanın oluşumunu, tarihini, bilimi hep kitaplardan öğrenir. Ve bu kitaplardan edindiği bilgileri, yine kitaplara aktarır. Yazılmış bir şiir dizesi ruhumuzu temizler, arıtır. Bir romanla insan, ruhunun labirentlerine girer ve insan davranışlarındaki gizemleri ortaya çıkarır. Bir öyküde sanki kendimizi görürüz.
Kitaplar insana öylesine dostturlar ki, diğer dostluklar gibi seviyle başlayıp kopmalarla son bulmazlar. Sadakatleri ebedidir, sonsuzdur. Bir Tanrı gibi sadece verirler, edindirirler insanı…
O kitaplar ki görmediğimiz şeyleri bize gösterirler, duymadığımız sözleri bize duyururlar. İnsan ruhunun bütün çalkantılarını, insan ilişkilerinin bütün çelişkilerini ve de insanın sevincini, hüznünü, yüceliğini, vahşetini, güzelliğini ve çirkinliğini gene kitaplardan, en ince ayrıntılarına kadar öğreniriz.
Gözümüzün görmediği, beynimizin algılamadığı şeyleri, sanki bize bir büyüteçle büyütüp gösterir ve özümletirler.
Oturduğumuz dört duvar arasından yaşadığımız ülkeye çıkar, oradan da dünyadaki diğer ülkelere sıçrarız.
Vietnamlı savaşçı, El Salvador’daki gerillalar, Tibetli rahip, Parisli fahişe ayağımıza gelirler bu kitaplarla… Sadece gelmekle kalmaz, duygularını, inançlarını, acı ve sevinçlerini de birlikte getirirler.
Ortaçağ şövalyelerini ”Don Kişot”ta, gerçek “Ana”yı Gorki’de görür ve izleriz.
Çukurova’yı ”İnce Memet”de görür, savaşın vahşetini Morovya’nın “Kızım ve Ben”inde içimiz ürpererek okuruz.
