Alışkanlık haline getirildi. Bir olay olduğunda, nedenini değil sonucunu değerlendiriyoruz. Nedenler devam ettiği sürece, ne yazınki böyle sonuçlarda yaşayacağız.
Bornova Evka-4’de bulunan Seyit Şanlı Meslek Lisesi’nde Alın Erdem’in ölümü de, maden ocağında ölen işçiler ve dershane parasını veremediği için intihar eden öğrencinin ölümünden farklı değildir.
Okullara iki tonluk kapılar niye konulur? Güvenlikçiler neden tutulur? Öğrencilerin dışarıya çıkması neden engellenir? Dershanede güvenlikçiye ihtiyaç duymayan yöneticiler devletin okulunda kimi kimden korumaya çalışmaktadır? Bunlara verilecek cevaplar yöneticilerin eğitimden ne bekledikleri göstermektedir.
Eğitimi bir sınav yarışına döndürdüyseniz, okulları diploma kurumları haline getirdiyseniz, öğrencilerin dersten kaçmasını engellemek için de koca koca kapılarla, coplu, kelepçeli ve özel elbiseli güvenlikçilerle, sivil polislerle öğrencileri okulda tutmaya çalışırsınız.
İşte Anıl’ın katili bu anlayıştır. Tüccar anlayışı ile güvenlikçiye para veremediği için, fotokopiyi yaptıracak para bulamadığı için ve okul aile birliği para toplayamadığı için eğitim yürütülememektedir. Neden devlet para vermiyor. Ödenek göndermiyor. Okulları kendi haline bırakarak sorunlarınızı kendiniz çözün diyor. Yasa dışı paralar toplayarak güvenlikçi tutun, temizlikçi tutun, kapınızı yapın, fotokopi makinesi alın öğrencilere para ile fotokopi çekin. Yani MEB’nın adı var ama kendisi yok. Devletin adı var ama hizmeti yok.
Şimdi Anıl’ın da ölümü madenciler gibi “kader” olarak mı değerlendirilecek? Başbakan, Milli Eğitim Bakanı bu ölümün neresinde? Biz veliler bu acılara ne kadar dayanacağız? Bu kötü gidişe kim dur diyecek? Yılsonu sevinci yerine acıyı paylaşırken bunları da düşünelim.
Okullarımız eğitim yuvası olsa, eğitim sınav değil yaşam için olsa, okul aile birliği tahsildar değil, sosyal bir kurum olsa okul bahçeleri otopark değil, oyun bahçeleri olsa, kantinler işletme değil kooperatif olsa, bu gibi acı sonuçlar yaşanır mı?
Öğrenci Velileri Dayanışma Derneği
İzmir Şube Başkanı
