|
Yayın Tarihi: 2.2.2018
|
|
GERÇEĞE DÖNMEK İÇİN OKEYE DÖNMEK
Sükûtu bile çileden çıkaracak kadar sessiz kalışları vardı. Bir de sebepsiz kayboluşları… Bu yüzden de, hüsranlarımın giriş, gelişme ve sonuç bölümleri her zaman tamdı. Sonu hüzne varan hikâyelerdeki gibi, Aynı sahnenin farklı roller için aralanan perdesi, hep aynı sonla noktalanacak şekilde kapatılıyordu. Bu ve buna benzer bütün hikâyelerde, Gerçeğe dönebilmek için okeye dönmek ne kadar şartsa, Okeyi dönmeye ikna etme de bir o kadar şarttı. Benim için de durum aynıydı. Sükûtun çileden çıkışına tanıklık edebilmem için, sessiz kalışlara eşlik etmem ne kadar şartsa, Sebepsiz kayboluşlara tahammül etmem de bir o kadar şarttı. Yani, kimin için ya da neye sebep soluduğumu bilmesem de, Fabrika ayarlarına döndüremediğim bir yüreği, “çokça keder, bir o kadar da gözyaşıyla harmanlamam da… Umutlarımı uğurlayan ve de yüreğimi uçuklatan biriyle yaşamayı da, Bana ait bir yolda, bana ait olmayan adımlarla yol almayı da koşulsuz şartsız kabul etmem de. Özetle, eline verilen küreği boşa sallamayı kabul etmekti bunun adı. “Boşa saydıklarını doluya koymaya cüret etmek” yani. Bana ait bir kürekle bana ait bir yüreği yaralayacaklarını bile bile, Ne talibimden ne de talibime sahiplik etme fikrinden vazgeçmemekti bunun adı. Nihayetinde böylesi bir hayatı solumak; Adaleti taraf tutan cümlelerde aramaktı. Kanayan bir geçmişi avuçlarında taşırken, Kendini, kısırlaştırılmış mutlulukların çoğalabildiğine inandırmaktı. Nihayetinde böylesi bir hayatı solumak; “Belki”lerini “ya olursa”larla yol almaya zorlamaktı. Maviyi yok sayan birini, denize nazır bir evde ağırlarken, Bağrına bastıklarınla, kapının önüne koyduklarını yan yana oturtmaktı. Nihayetinde böylesi bir hayatı solumak; -Di’li geçen zamanla, -miş’li geçen zamanı aynı kefeye koymaktı. Buyur etmediğin halde başına gelenleri, hayatının başköşesinde ağırlamaktı. Aşkı anlatan bir cümlenin, hem daimi hem de en gizlisi öznesi olmaktı. Nihayetinde böylesi bir hayatı solumak; Tek kelimeyle ahmaklıktı... Elif Y. ÖZEL |
| 1994
|
|
|