|
Yayın Tarihi: 6.9.2017
|
|
İYİ Kİ DOĞMUŞUM!!!
Hayat tükeniyordu. Çünkü zaman, tüketerek geçiyordu. Madem geçiyordu, Beni de müsait bir yerde bıraksaydı ne iyi olurdu. Özetle, hayat benim için zordu. Her şeye geç kalışımın, Hiçbir yere varamayışımın, Yani, mecbur olmakla kahrolmak arasında gidip gelmelerimin sebebi hep buydu. Hatta hayalini dahi kuramadığım bir mucizeyi bekliyor oluşumun sebebi bile buydu. İnsan hep mi “olmayacak olanı” ya da “imkansız olanı” isterdi. “Gelmeyecek olanı” beklemek veya “kaderinde olmayanı” dilemek de ne oluyordu? Nasıl bir ayarsızlıksa işte; İstiyormuşum, Bekliyormuşum, Diliyormuşum… Öylesine yaşayıp gidiyormuşum… Aslında ben, Ona da alışırım, buna da alışırım diyerek, koskoca bir hayatı itina ile öteliyormuşum. Ne hayatı yanlış pencerelerden izlediğimi Ne de bana doğru pencerelerden el sallayanları fark edebiliyormuşum. Tam da böylesi bir zamanda, Yani, neyi aradığımı ve de nereye varmayı arzuladığımı bilemeden ortalarda dolandığım sırada, Meğer hayalini dahi kuramadığım o mucizeye tanıklık etmeye hazırlanıyormuşum. Sizi; Dualarıma yol, Şükürlerime de sebep sayabilmek için, Canımı canınıza katmaya hazırlanıyormuşum. Nevrimi döndüren zamana inat; Yeniden doğmaya Ve kokuşmuş bütün kelimeleri uzağımda tutmaya hazırlanıyormuşum. İyilerin peşine düşebilmek için; Kötüleri reddetmeye Ve bütün noktalarımı hak ettikleri yere koymaya hazırlanıyormuşum. Düşmemek ve de kaybolmamak için; Keşkelerimi azaltmaya Ve iyi kilerimi çoğaltmaya hazırlanıyormuşum. Birilerinin altı çizili cümlelerle geçiştirdiği bu hayatı; Baştan sona okuyarak öğrenmeye hazırlanıyormuşum. Canımsınız ve iyi ki varsınız diyebilmek için; Tam da bu ayda Yani Eylül ayında dünyaya gelmeye hazırlanıyormuşum.. Elif Y. ÖZEL |
| 2230
|
|
|