|
Yayın Tarihi: 3.4.2017
|
|
HOŞ GELDİN
Zoru seven bir yürekle yaşamak, her şeyden önce sessizliğin gücüne inanmaktı. Özellikle de inşaat halindeki bir ruhu, kendinden arta kalanlarla zor da olsa tamamlamaya çabalamaktı. Hal böyle olunca; Duvara dönük cümleler kurmayı da, Çehresi bozuk kelimeleri yok saymayı da hep hak saydım kendime. En çok da, külkedisi kıvamına gelmiş bir yalnızlıkla bile, aşka dokunur mektuplar yazabilmeyi. Sonra sen geldin… Kimi gün tozunu yutup, kimi gün dumanını attırdığım böylesi bir hayatı solurken hem de. İnanması zor olsa da, Olmayan renklerle boyanmış bir tuvalde senli renkleri ararken buldum kendimi Ve de nefes almadan seyrettiğim yüzünden, gizli saklı hüzün toplamaya çalışırken. Sonrası mektup oldu işte. Adresi sadece sen olan bir mektup… Ve bu mektubun satırlarında; Ne çehresi bozuk kelimeleri ağırladım Ne de duvara dönük cümlelerimi. Sevgi cümleleri de olsa, şayet dominant kelimelerle kurulmuşsa, hepsini kapı dışarı ettim. Ayarsız sevdalarla günü kurtaran bunca insana inat, Bir tek tecellisi aşka varan bir sevdayı anlatmak istedim usulca. Kısacası ben bu satırlarda; Gözlerinin içine baka baka seni ağırladım aslında. “Hoş geldin” “Geldin de ne iyi ettin” der gibi hem de. Sahi ya! “Hoş geldin” “Geldin de ne iyi ettin” Elif Y. ÖZEL |
| 2174
|
|
|