|
Yayın Tarihi: 30.7.2016
|
|
Asker / Foça / Om namah shivaya
Hindistan’dan yeni döndüğüm günlerdi. Yaşamı yakalayabildiğimce asılarak koşma zamanlarım… Bu öyle bir koşuş ki, pek çok şeyi aynı anda isteme arsızlığına başat bir durumu da barındırıyordu. Kendimi yavaşlatabilmek için ciddi çaba içindeyim o günler. Foça’daki ilk evim Küçükdeniz’de. Saytaş Evleri’ndeki yemyeşil bahçeli evimde sabahları erken uyanıyorum. Henüz birkaç gün olmuş taşınalı. Saytaş Evleri, askeriye (Jandarma - komando okul komutanlığı) ile sınır konumunda. Sabahları erken uyanınca kuşların cıvıltısıyla kendimi doğruca yemyeşil çimlerin üzerine atıp meditasyon ile yoga arası dinginliğe bırakıyorum. Verandadan “om shanti, om namah shivaya” mantrasının ezgileri geliyor hafiften. Kuş cıvıltıları bile ritmik dalgalar halinde yayılıyor evrene o saatlerde. Her şey öylesine huşu dolu ki… Foça ve huzur... Derken, aniden silah sesleri ve yüksek perdeli erkek bağrışmaları kaplıyor ortalığı. İrkilerek uyanıyorum o derin vecih halinden, etrafıma bakıyorum can havliyle! Yemyeşil çimler, yasemin mineleri, kadife çiçekleri, mimozalar ile tüm rahiyasını salan zeytin ve incir ağaçlarından başka bir şey yok ortalıkta! Yanıma gelen site bahçevanı “korkma abla, askerler sabah talimi yapıyor” diyor. Şaşkınım tabi. Taa Hint illerinden yeni dönmüşüm her yanım mistisizm kokuyor, kaptırmışım kendimi uzak Asya rehavetine, bir huzur ki evlere şenlik. Ne bu şimdi diyorum; nereden çıktı bu asker-silah-savaşa çağrı çığırtkanlığı? Aydınlanma isteğimin tavan yaptığı o günlerde askeriye ile komşu olmak bana ceza herhalde diye düşünmedim tabi! Düşünmedim de; vardır bunda da bir hayır diyerek içimden olmakta olana izin verdim. Tefekkür mü dersiniz, içe dönüş mü artık bilemem tezatlar arasında sıkışıp kalmak da insana mahsus bir durum sonuçta. Hind-i Çin’i de aşıp gelsen hayata verdiğin cevapların bütünüsündür nihayetinde. Günler geçti giderek alıştım bu duruma. Askeriye, yani erkek enerjinin savaşçı yanı ile dişi enerjinin barışçıl ve doğurgan yanı arasında meditasyona oturan tombul bir guruydum artık! Om shanti mantralarını daha yüksek sesle zikrettikçe sanıyordum ki askerler daha az mermi atar, daha az bağırıp savaşa özenir! Ne bileyim hissiyat işte… Sonra yıllar geçti, anlamlandıramadığımız pek çok şeyi bugünlerde hızlandırılmış film bobini gibi izliyorken, duydum ki askeriye ile karargâh ve tanklar şehir merkezlerinden uzağa çekilecekmiş! Bu haber ile o ilk Foça günlerime gidiverdim. Zaten hiç anlam veremezdim, böyle güzeller güzeli cennet Foça ile asker-savaş enerjisi nasıl bağdaşabilir, top tüfek sesleriyle nasıl iç içe yaşayabilirdi? Akıl almaz bir durumdu bu benim için. Oysa bilmez miydim ki aydınlığın var olabilmesi için karanlığa da gerek vardır. Yin Yang kuralını yaşamın her anında yaşamaya alışmış olmalıydım çoktan! Sahi, Foça’daki askeriye - jandarma da gidecek mi kent içinden? Peki, o güzelim sahil şeridi ve askeriye alanına ne yapılacak? Kimlere nasıl bir hizmete açılır acaba! Eminim pek çok kişi bunları düşünmeye başladı bile. Foça dağlarına kazınan ağır savaş tatbikatı enerjisinin izlerini zaman silebilir mi? Yaşanmışlıkların hafızasını silmek ne kadar doğru tartışılır tabi, Avrupalı her fırsatta geçmişinin müzesini kuruyor! Resmi ve sivil kent yöneticileri, boşalan askeriye alanlarını halka açık park ve bahçeler bünyesinde anlamlı bir müze ile değerlendireceklerdir diye umuyorum. Foça’da göz ile göremediğiniz bir enerji vorteksi vardır. Bu adlandırılamayan bir derinliktir ki ancak sabahın erken saatlerinde daha net fark edilir. Nedeni asker enerjisinin güçlü hayata tutunum dürtüsü olmasın! Bilir misiniz, aslında esrarengiz zerrecikleri yeryüzüne serpen perilerin uyanışıyla başlar Foça sabahları. O periler ki isteyen herkese görünür, isteyen herkesle birlikte sabah şarkıları söyler. Her askerin bir perisinin olduğu söylenmişti bana yıllar önce. Sabahları kuşları dinlerseniz anlayacaksınız.  Aşçı Fok Nurdan ÇAKIR TEZGİN www.ascifok.com |
| 3700
|
|
|