|
Yayın Tarihi: 16.4.2016
|
|
HÜZÜN HEP VARDI
Kimseye eyvallahı yoktur hüznün. Ne gelmek için izin alır sizden ne gitmek için. Epeyce geniştir mezhebi. Hafiften kanı bozuk, Ucundan kıyısından da nevri dönüktür. Damdan düşer gibi gelir ve dumanı üstünde bir kara listeyi adeta ruhunuza meydan okuyarak tutuşturuverir elinize. Beyninizin işgale açık alanlarını, ele avuca sığmaz bir başına buyruklukla boyamaya başlar. Kimi zaman ruhunuza çöreklenir, kimi zaman da ruhunuzda fırınlanan mutluluğu pasta börek misali kabarttıkça kabartır. Ayarsızlığı dişe dokunur kıvamdadır. Yani, her şeyken, bir anda hiçbir şey olmaya karar verebilecek kadar ayarsızdır. Bazen İstanbul’a yarenlik ederken görürler onu, bazen de Ankara’nın yaralarını sararken. Hümanist görünse de hüzün, dibine kadar sadisttir aslında. Bu yüzden keyiflenmek için, bazen şiirleri ağlatır bazen de mektupları. Bazı geceler ya bir şarkıya musallat olur ya da bir şiire. Bugün, sararan bir yapraksa yol arkadaşı, yarın yemyeşil bir çiğ tanesi olabilir mesela. Çaktırmadan yoklama çektiği sofralarda ise tek sevdalısı rakıdır. Sofranıza buyur ettiğiniz hüzün, önce üç tek attırır size, ardından da üç buçuk. Ama yine de o sofrada görmek istersiniz hüznü. İşte bu yüzden, hüzün hep kalır insanın yanında. O hiç gitmeyendir, Üç buçuk attırsa da size o hep kalandır… Elif Y. ÖZEL |
| 2152
|
|
|